Textielkaart portret vrouw met muts

Hoe je moeder eruitzag, en wat  ze op haar hoofd droeg, dat vergeet je als kind nooit. Schilders, met hun artistieke schildersogen, hebben soms hun moeder geobserveerd en geportretteerd hoe zij haar zagen. Wanneer die schilders later beroemd werden, werden ook de schilderijen bekend en beroemd. En van sommige schilderijen werden fotokaarten gemaakt. Deze kaart lag gister bij thuiskomst op de deurmat. Ik kreeg hem van een bloglezeres die aan mij dacht toen ze dit schilderij recent bewonderde en de kaart kon kopen. De vrouw op de kaart is de moeder van Jan Mankes, die een eigen stijl ontwikkelde aan het begin van de vorige eeuw.

Ik vergeet ook nooit wat mijn moeder op haar hoofd droeg. Juist gister dacht ik weer veel aan haar, want het was haar sterfdag. Toen we – nu alweer zes jaar geleden – haar huis moesten opruimen, vond ik dit oude zijden sjaaltje. Het was versleten door het vele dragen, maar als zìj het haar leven lang bewaarde, waarom zou ìk het dan wegdoen? Nou, dat is natuurlijk niet een heel goede redenering, want dat kan lang niet voor alles opgaan. Maar het trof me dat ze het zo lang had bewaard. En gelijk toen ik het vond, netjes in haar kast, kwamen alle herinneringen weer bij me boven. Ik was een kind in de zestiger jaren, en in die tijd lieten vrouwen hun haar ‘watergolfen’. Net terug van de kapper, en dan door de mist naar de winkel? Vrouwen deden dan een sjaaltje om hun hoofd. Mijn moeder droeg dit sjaaltje vaak. Ik weet nog dat ik haar als kind zag met dat sjaaltje, en haar de mooiste vrouw van de wereld vond.

Hoe je moeder eruitzag, en wat ze op haar hoofd droeg, dat vergeet je als kind nooit.
En gelukkig dat er ook voldoende portretten zijn gemaakt van die vroegere vrouwen, want zoals de moeder van die schilder er een eeuw uitzag, zo zagen nog veel meer vrouwen er uit. Een mooie kaart nog als afsluiting van mijn kaarten-maand en aansluitend bij mijn eigen moeder-herinneringen van gister.