“Thanks mom”

Nog een flits-aktie aan het eind van een boeiende tweede Pinksterdag. Onze kinderen gingen weer weg en ik bracht hen na elkaar naar het station. Dat doe ik meestal lopend met de fiets aan de hand. Voor de heenweg dient hij dan als kruier voor de weekendtas, en voor de terugweg fiets ik er zelf weer op. M’n zoon was de laatste die wegging, en we waren iets te laat van huis gegaan. Al lopend waren we diep in gesprek toen we in de verte de trein al zagen aankomen. Shit dus (zegt hij). “Nou, probeer maar” zeg ik, en omdat we die truc inmiddels vaker hebben toegepast hoeven we er verder geen woorden aan vuil te maken. Hij springt op mijn fiets, houdt met één hand z’n weekendtas in evenwicht, sjeest naar de trein die al op het station staat, en ik hol er achteraan. Er is dan een kort moment dat die fiets onbeheerd staat: hij al in de trein, en ik nog niet gearriveerd. Gelukkig zijn er aardige mensen die hem erop wijzen dat dat niet kan, en zo hoor ik hem in de stille avond zeggen: “Ja, m’n moeder komt er zo aan!” Hij staat in de deuropening naast de conductrice, en ik kom net hijgend aan, en maak een gebaar dat het goed is. Ik zwaai naar de conductrice, roep nog “bedankt!” (voor het wachten met de trein) en krijg dan nog een ingeving: De appels! Nog bij huis had ik gevraagd of hij appels meewilde (moeders willen altijd zorgen), en dat wou hij wel. We stopten ze in de fietstas (om tijd te sparen) met het voornemen om ze daar op het station weer uit te halen. Daar was nu geen tijd voor geweest. Maar na mijn armzwaai naar de conductrice was de trein nog niet opgetrokken, dus ik waagde een gok. Ik haalde de appels uit de fietstas, stormde de stationstrap op, en keek of ik m’n zoon nog zag door de open raampjes. Mooie zomeravond, alles stond open. Ik zag hem niet, maar de conductrice: wat een prachtmens! Ze was net zo snel van begrip als ik met mijn flitsaktie en zei: “Gooi maar!” Dus gooide ik die twee appels door het raampje (terwijl de trein al begon te rijden), zij ving ze op, ik riep nog een keer bedankt, en daarna was de trein weg.  Andere reizigers op het perron lachten naar me. Zeker herkenbaar: “Moeder in aktie! Kind moet fruit.” Voldaan fietste ik naar huis. En daar kwam z’n sms-je al binnen: “Thanks mom! Super, die conductrice die mij twee appels kwam brengen!