Elk gezin heeft eigen Sinterklaas-tradities, en die kunnen ook variëren van jaar tot jaar. Zo vierden wij dit jaar Sinterklaas zònder kadootjes, maar wel met een ontmoeting in de sfeer zoals ‘vroeger’. Dat hield onder andere in dat onze dochter vroeg of ik de vertrouwde mokken mee wilde nemen naar haar huis waar we vroeger altijd chocolademelk uit dronken. Ik nam nog wat meer mee: een recente aanwinst in de vorm van een tapisserie-borduurwerk met hetzelfde jachttafereel als op onze mokken. Ik heb verder niks met jagen, maar dit vind ik wel mooi. Ook de achterkant van het borduurwerk is het bekijken waard: de mevrouw die dit borduurde maakte telkens lange halen om weer onderaan een nieuw ‘rijtje’ te kunnen komen. Dat is niet helemaal hoe het ‘hoort’, maar dat is eigenlijk niks meer in deze traditie-variabele tijd. Ik vond het interessant genoeg om een foto van deze achterkant te nemen. Daarop legde ik ook twee oude Zwarte Pieten-kaartjes en een Sinterklaas die dezelfde richting ingaat als de ruiter. Alleen: waar is z’n paard gebleven? Uitgeleend aan de jager misschien?
Jij bent ook een kunstenaar.
Dank!!!