Tumbling blocks

“Duurzaamheid” is het belangrijkste maatschappelijke thema van dit moment. Het was ook het thema van de jaarlijkse Open Monumentendagen. In het hele land zijn er in dorpen en steden gebouwen die gedurende het tweede septemberweekend zijn opengesteld voor bezoekers. Ik bezocht dit weekend ook een paar van die monumenten. In mijn stad lag er op deze dagen een accent op de energietransitie, die al eens eerder veranderde, onder andere van waterkracht naar gas. Interessant allemaal wel. Verschillende gebouwen herinneren nog aan die vroegere tijden.

Nu leven we opnieuw in transitie-tijd en deze tuimelende blokken op een oud quiltje vond ik wel illustratief bij een blogje over Open Monumentendag. Veel oude gebouwen zijn ‘getuimeld en geruimeld’ oftewel verdwenen, andere gebouwen tuimelden en vonden nieuwe bestemmingen nadat de oorspronkelijke bedoeling van zo’n gebouw was verdwenen. Van sommige openbare gebouwen zijn nu gesloten woonhuizen gemaakt, die dan één keer per jaar nog eens hun oorspronkelijke architectuur tonen.

En dan sta je na zo’n bezoek weer buiten en, werkelijk waar: na een bezoek aan de Lutherse kerk, ook zo’n oud gebouwtje in mijn stad, duizelde het me. We stonden in een kring met andere bezoekers nog wat na te praten met degene die de dienst had geleid en verslag had gedaan van ontzettende gebeurtenissen uit de geschiedenis. Het was een muziekdienst geweest, dat had me aangetrokken. De muziek was al aangrijpend, met liederen van Ilse Weber. Maar de wóórden die daar ook waren gesproken, over gruwelen en verwoestingen, waren zò ontzettend, dat ik niet verder kon. Ik ging naar mijn huis, wat nog gewoon overeind stond. Ik was van plan om in de middag nog wat ‘open monumenten’ te bezoeken, maar ik kon het niet meer.

Veel gebouwen van vroeger zijn er nog. Interessant om eens binnen te kijken. Opgetrokken uit blokken en balken.
Maar bij ieder gebouw horen ook de verhalen, over hoe het vroeger was. En over wat er in de geschiedenis is gebeurd.
Voor mij en de andere bezoekers was het ‘verhaal’ wat we gister te horen kregen zodanig heftig dat ik daarna niet meer verder kon.

Het enige ‘duurzame’ aan die kerkdienst was dat het mòest! Het moèt doorgegeven en verteld blìjven worden. Wat er in sommige en met sommige gebouwen is gebeurd. En met de mensen natuurlijk.

In shop: quiltje tumbling blocks