Uitzicht op de rivier

Uitzicht vanaf het balkon van het plekje waar m’n moeder begin dit jaar naar toe verhuisde. Na een paar weken begon het hoge water wat te zakken en kwam een strookje land weer tevoorschijn. Als eerste een smalle strook met knotwilgen, waar de vogels af-en-aan vliegen. Zo is er altijd wel wat te kijken.

Soms was er even die gouden gloed van het koude winter-namiddaglicht. Dan snelde ik naar buiten voor een foto. En daarna weer gauw naar binnen, want m’n moeder vond het fijn als ik op bezoek was en had altijd wel wat te vragen of te vertellen. En een kopje thee of koffie was ook altijd welkom.

Na een tijdje zag het er weer zo uit. De rivier was weer tot normale proportie geslonken en vervolgt zijn waterweg door het Hollandse land.
In figuurlijke zin was er nog wel wat ‘hoog water’ want het is toch niet niks, zo’n verhuizing, en veel dingen waren nog niet in orde of kosten moeite.
We verlangden ernaar dat alles ook weer redelijk ‘normaal’ werd. We probeerden te genieten van het mooie uitzicht en om positief te blijven.

Maar nee, het lukte toch niet. Terwijl het gras in het voorjaar groener werd, werd mijn moeder er niet beter op. Bovenstaande tekst en foto’s had ik al eerder in een blogje gestopt, maar het lukte me maar niet om dat blogje ook te publiceren. Ik liet het liggen.
We verhuisden m’n moeder weer terug naar haar oude huis. En daar waren toen ook allerlei aanpassingen te doen. Het was en is een drukke tijd.

En dit is een recente foto, van gisteravond tien uur. Het late licht schijnt nog over het landschap.
Ik zit in de stoel van m’n moeder die nog in het appartement staat. Ik kijk naar buiten. M’n moeder is in haar oude huis. Ik ga vaak naar haar toe. En ik verblijf af en toe in het niet-geschikte appartement (met het mooie uitzicht).

Binnenkort gaan we alles terugverhuizen.