Het was een mooie dag voor een sentimental journey. Ik pakte het oude fietsje en ging met de pont naar de overkant van de IJssel. Er is nu een nieuw fietspad op de dijk en daardoor kon ik het gebied waar ik vroeger heb gewoond nu op een manier zien zoals ik het vroeger nooit heb gezien. Een weids uitzicht over de IJselvallei. Ik fietste naar de volgende pont om de rivier opnieuw over te steken. De vorige keer dat ik dat probeerde bleek de pont uit de vaart, omdat de waterstand zo laag was. Nu kon ik overvaren.
Vanaf de weg die naar de pont voert zag ik de flat liggen waar mijn moeder precies een jaar geleden een tijdje heeft gewoond. We hadden haar appartement zo mooi in orde gemaakt voor haar, maar ze werd ziek en we verhuisden haar weer terug. Het was een mooi plekje, en ik wilde er vanaf deze afstand nog even naar kijken. Ik stapte af en dacht aan haar. Ik zag twee bloemetjes bij m’n voeten. Eén bloemetje bleef bewegen in de wind. Zo dacht ik aan m’n moeder, hoe zij vorig jaar ook zo’n last had die van de koude wind die vanaf dit plekje naar haar toewaaide. Vorig jaar die ijzige kou in februari en nu deze zonnige en warme februarimaand. Wat een contrast. Ik had er behoefte aan om hier nog eens naar toe te fietsen en even stil te staan.
Wat fijn om zo weer even met je moeder bezig te zijn. Toevallig bedacht ik me gisteren dat ik wel weer even naar de oude woonplaats van mijn vader zou willen. En nu ga ik dat zéker doen.