Varifocussen…

Mijn ogen traanden toen ik zaterdag thuiskwam met m’n nieuwe bril. “Huil je?” vroeg m’n lief die de traan op mijn wang zag biggelen. Ik was het me er niet eens van bewust dat het zò inspannend was geweest om naar huis te fietsen. “Hoe vind je hem staan?” “Prima.” “O, gelukkig”, en toen deed ik hem gelijk af. Het was wel weer genoeg geweest met die nieuwe multifocale glazen. Pff…. wat een aanpassing!

In de winkel golfde de toonbank alle kanten uit. “Even wennen” zei de verkoopster. En ze gaf nog wat uitleg: “Zo lang mogelijk ophouden! Want het is niet een kwestie van de ogen die zich moeten aanpassen, maar van de hersenen. Die moeten er nu aan wennen dat de ogen anders accomoderen.”
O, zei ik, en fietste naar huis. Vol goede moed, met de nieuwe bril op. Tja, ’t is de leeftijd hè? En ik zal er toch echt een keer aan moeten geloven. En niet meer bril-op bril-af als ik de etiketten wil lezen in de winkel, dat leek me ook wel handig. Dus hoewel ik het zo lang mogelijk had uitgesteld, vond ik het nu toch een goed moment voor deze stap.

En toen werd het zondag. “Gaan we nog wandelen?” Het weer was niet al te aanlokkelijk, maar als je gáát, dan ben je toch altijd blij dat je dat besluit genomen hebt. Dus we gingen. Bril op. We hadden nog een wandelroute liggen die we op Open Monumentendag hadden gekregen. Een archeologische wandeling langs grafheuvels en ijzerertskuilen. In de route stonden geen wandelende bomen beschreven, maar die heb ik wel gezien! M’n voornemen om nog een interessant blogje te schrijven over grindkuilen en klapperstenen laat ik maar varen. Misschien als we deze route nog eens lopen. Ik ben nog steeds moe van die paar uurtjes varifocale-glazen voor m’n ogen.
Maar het was wèl een mooie wandeling….
En hoewel ik er niet eens aan had gedacht om deze oranje gehaakte kleedjes als symbolisch te zien voor een nieuwe bril, vind ik het wel grappig eigenlijk.