Veel heil in isoleren (dus brei ik een trui)

Het probleem van deze dagen,
Waarover men heel veel hoort klagen
Is het gebruik van onze energie.
De overheid zegt: “Ik zie
veel heil in isoleren,
en als het donker is: snel onder de veren.”
Maar jonge mensen van zo’n jaar of negentien
Zeggen: “Mij niet gezien”.
Mijn energie is dan nog lang niet op.
Dit is de wereld op zijn kop.
’s Avonds begin je pas te leven.
Wij hebben nog een heleboel te geven.
Voor onze energie moet er een uitweg zijn….
En dan gaat het gedicht verder over stola’s haken, over verhaaltjes schrijven vanuit journalistieke interesse, van alles willen proberen, liedjes zingen, m’n vriendje en nog veel meer.

De doos met oude gedichten is weer van zolder gehaald en nu kwam ik een handgeschreven gedicht tegen van mijn moeder. De datum staat erbij: 1979. En die negentienjarige was ik dus! Zo leuk om weer terug te lezen hoe m’n familie mij door en door kende, en hoe we volop meededen met de Sinterklaascultuur. We maakten ellenlange gedichten voor elkaar waarbij taal volledig ondergeschikt was aan onze fantasie, we deelden flinke speldenprikken uit, we stopten al onze liefde in gekke en nuttige kadootjes en we waren dagenlang van te voren bezig om er op 5 december een groot feest van te maken. De meeste van die indrukwekkende gedichten zijn bewaard. En nu blijken sommige gedichten ook profetisch te zijn geweest: Was de overheid in 1979 ons ook al aan het aanmanen om te isoleren? En hadden wij toen ook al geen zin om ’s avonds binnen te blijven?

Ik ben nog druk bezig om een trui te breien, voor wat hoogstpersoonlijke isolatie van mijn geliefde (die op mijn 19e nog mijn vriendje was). En oh, wat gaan de dagen ineens snel als je nog van alles wilt doen! Dat zwartepietje (wat toen niemand gek vond) komt ook uit de oude doos. Tijden veranderen, maar nostalgie hoort bij Sinterklaas.