Verlangen naar de zee

De zee, de zee…. ik verlang naar de zee! Ik verlang naar heel ver weg te gaan naar een eiland en daar een week in een vakantiehuisje zitten en dan urenlang voor me uitkijken naar de oceaan. Kijken hoe het water hoog opspat tegen de rotsen. Een eindje rijden over het eiland met een thermoskan koffie en een stoeltje achterin de auto om ergens op een rotspunt het spel van wind en water gade te slaan. En een wandeling maken over glibberige paadjes waarlangs geen bomen groeien. En dan met longen vol frisse zilte zeelucht weer terug naar het huisje. En dan urenlang haken aan m’n stola van Wibrawol. En dan moe gaan slapen maar je er eerst over verwonderen dat het nou nog stééds licht is. En dan de volgende ochtend wakker worden terwijl de zon alweer hoog aan de hemel staat. “Het lijkt wel of het nauwelijks nacht is geweest” zeggen we dan tegen elkaar en dan gaan we gauw ontbijten en trekken we er weer met onze stoeltjes en thermoskan en boterhammen op uit. Nòg meer opspattend water tegen onwaarschijnlijk hoge rotsen!

Daar verlang ik naar. En nu slaak ik dan maar eens een diepe zucht (zonder zilte zeelucht in te ademen). Ik weet niet of dat allemaal wel gaat lukken.
Wat wèl lukte was om jullie mijn eerste tas te laten zien die ik lang geleden maakte. Dit is één van mijn eerste borduurwerkjes die ik op een ’tweedehandsmarkt’ vond en ik vond het zo schattig. Twintig jaar geleden was het denk ik, en ik naaide het op een reclame-tas. Vervolgens gebruikte ik die tas nooit, want dat deed je niet in die tijd. Wie liep er nou met zoiets? Nu zou het wel kunnen, maar nu kan ik hem niet meer vinden. Alleen deze oude foto. Ach …. gaat het wel goed met me? Ik kan de boel niet meer vinden, en ik blog soms pas ’s avonds in plaats van ’s ochtends. Het is hier zo druk met van alles. En ik verlang gewoon even naar vakantie!