Verslag concert voor Oekraïne
In een grote kerk niet ver van mijn huis werden beelden vertoond van een grote Menorah, die in Kyiv werd opgericht voor de recente viering van Hannukah. Het aansteken van de lichtjes is een jaarlijks terugkerende traditie in december, maar in de kapotgeschoten stad leek dat nu niet mogelijk. De kleine Joodse gemeenschap die nog in de donkere stad over was besloot om tòch dit belangrijke teken van hoop en licht op te richten. Nog nooit zò letterlijk: Light shining in the darkness!
Met het laten zien van deze foto’s werd ‘de toon gezet’ voor een bijzonder concert. Op het laatste moment besloot ik erheen te gaan. Nu wil ik daar een verslag van maken. Dat is moeilijk, want muziek laat zich niet weergeven in foto’s. Maar de foto’s vertellen wel een verhaal. Verschrikkelijke foto’s, die waren er ook. Schrijnende foto’s van de Goelag Archipel. Indringende beelden. Op de bovenste foto is te zien hoe een hangend beeldscherm midden in de kerk hangt. Ik zat vlak bij dat scherm en zo kon ik deze foto’s maken.
De foto’s raakten me. De beelden zijn bekend. Mijn vader las vroeger de boeken van Alexander Solszenitzyn en zo kregen wij die beelden ook mee. Het deed me wat dat deze foto’s nu opnieuw werden vertoond. De beelden werden begeleid met de meest indringende muziek die je je maar kan voorstellen. Huiveringwekkend.
Daarna werd het programma wat ‘mooier’. Er waren optredens van Oekraïense musici die in eigen land de top hadden bereikt. Maar ze moesten vluchten. Nu speelden ze voor ons. Wie is ‘ons’? De kerk zat helemaal vol. Allemaal mensen die hun betrokkenheid wilden tonen. Een jaar geleden dat de wereld werd opgeschrikt door een oorlog. We beleven het met elkaar mee.
En er was een optreden van het Lysenko Koor. Zij droegen prachtig geborduurde kleding. De foto’s hieronder maakte ik bij een praatje na afloop, toen ik vertelde dat ik hun kleding zo mooi vond. Allemaal handgeborduurd, kreeg ik te horen.
Onze ouders in de zeventiger jaren moesten kennis nemen van de verschrikkingen van de strafkampen.
En wij moeten nu kennis nemen van de verschrikkingen van deze oorlog.
De meneer met wie ik een praatje maakte toen ik vroeg of ik zijn geborduurde overhemd mocht fotograferen, vroeg of ik zelf wel eens in Oekraïne was geweest. Mijn vader wel, gaf ik als antwoord. Op het laatst van zijn leven reisde hij meermalen naar Kyiv. Hij hield van dat prachtige land. Als je ergens bent geweest, voel je ook meer betrokkenheid. Maar zo’n concert, waarbij wij naar hùn muziek mochten luisteren, en hùn prachtige kleding mochten bewonderen, helpt ook. Het voedt de betrokkenheid. En de bewogenheid natuurlijk. En de bewondering voor de rijke cultuur.
Meer lezen? Wellicht is dit interessant...
6 gedachten over “Verslag concert voor Oekraïne”
Wat een mooie bijeenkomst was dat. Fijn dat je erover schrijft en het met ons deelt. Zulke mooie en kleurige kleding bij zo’n triest verhaal. Het betekent ook dat handwerk vreugde geeft. Bij het maken en bij het laten zien.
Bedankt voor je reactie Mieke.
Het was nu net in het nieuws dat over over de hele wereld demonstraties zijn gehouden in solidariteit met Oekraïne en om op te roepen tot vrede in het land. En ook in Nederland zijn veel concerten en bijeenkomsten geweest. Vlak van te voren kwam ik erachter dat er in mijn buurt ook een concert was. Het was heel groots opgezet; de ambassadeur van de Oekraïne was er ook bij. Ik ben blij dat ik hiernaar toe kon gaan. Het vergroot de betrokkenheid.
Ik vond het mooi hoe jij het schreef: handwerk geeft ook vreugde bij het ‘laten zien’. Dat maakte het ook makkelijker om na afloop op die koorleden af te stappen en te vragen of ik een detailfoto van hun kleding mocht maken. Het gáát dan ook om het ‘laten zien’ en zij vinden het fijn als het ‘gezien wòrdt’!
Wat moet dat indrukwekkend zijn geweest. Foto`s zijn er om mensen te herinneren aan ook de slechte kant van de mens, foto`s zijn daar de bewijsstukken van, zij vertellen HET verhaal achter deze zinloze oorlog gevoerd door een man die zijn landgenoot Lenin wil corrigeren, muziek biedt troost, door de eeuwen heen hebben com-ponisten muziek gemaakt over oorlogen en vrede en voor het leger , de mannen die er altijd maar op uit werden gestuurd om te vechten, ik denk dan altijd aan Johann Strauss die voor Generaal Radeksy de Radeksymars schreef. Ik ben ooit in Hongarije en Roemenie geweest, de kleding die zij daar dragen is prachtig versierd met vrolijke bloemmotieven. En die mooie kleding trekt je aan bij een overwinning, verjaardag of geboorte, ik hoop dat alle mensen in Oekraine hun mooiste kleding aantrekken als de oorlog voorbij is.
Hallo Jannie,
Dat heb je mooi gezegd: zingen biedt troost. En het vergroot de saamhorigheid. Die was er gister zeker, tussen publiek en uitvoerenden. Dit concert bood de mogelijkheid om onze betrokkenheid te uiten en ook samen de schrik over wat er allemaal gebeurt te verwerken. Heel goed dat zulke concerten er zijn, ook elders in het land.
Een mooi verslag. We hebben genoten van het zingen in een volle kerk.
Met mooie muziek en aan het einde met alle muzikanten het Oekraïense volkslied.
Bedankt voor je blog.
Een zangeres van Het Lysenko koor
Hallo Corrie,
Dankjewel voor je reactie! Dus dan was jij misschien wel degene aan wie ik toestemming vroeg om de blouse te fotograferen. Het was een prachtig concert, en ook heel waardevol om op deze manier uiting te kunnen geven aan onze betrokkenheid. Jullie ook van harte bedankt voor jullie inzet om op deze manier zingend aandacht te vragen voor de rijke cultuur van Oekraïne. En dan ook nog in zùlke mooie kleding!