Viooltjes in petit point

Sommige borduurwerkjes leggen een wat langere weg af voordat ze op m’n shop komen (àls ze daar al komen) want dan vind ik ze zo mooi dat ik ze eerst nog zelf een tijdje wil hebben. Zo was het geval met een mooi rond schilderijtje van viooltjes in petit point. Dat hing al een jaar aan een touwtje aan de thermostaat. Weet ook niet waarom, maar daar hing het gewoon. Alsof het daar hoorde. En op een warme dag (terwijl ik bezig was wat blogjes-in-voorraad te maken) hoorde ik een knal en het geluid van brekend glas. Bij nadere inspectie van de scherven bleek dat het karton waarmee het lijstje was afgewerkt er met lijm op was geplakt. Niet met spijkertjes. Nu had de lijmlaag losgelaten door de warmte. Jammer.
Warmte heeft ook veel effect op èchte violen. Je kunt er het hele voorjaar plezier van hebben, maar als het dan warm wordt zijn ze ineens weg. Met een paar dagen storten ze in elkaar en kun je de bak leeghalen en de verschrompelde violen wegdoen.
Ik ben er gemengde gevoelens over, over dit gehavende schilderijtje. Eén: ik vind borduurwerk vaak mooier uitkomen zònder glas.  Twee: het was toch wel een schatje, zoals het was afgewerkt, en rond glas kun je niet zo makkelijk meer bijkrijgen; dat was destijds door een lijstenmaker gedaan.
Drie: nu hoeft het helemáál niet meer op m’n shop. Geeft niet, hou ik het lekker zelf.