Vrolijk in between


Soms maak ik foto’s, en dan blijven ze toch liggen. En dan zit er een verhaal in m’n hoofd, en na verloop van tijd wil het er dan tòch nog graag uit. Bij deze foto had ik ook een ‘verhaaltje’, een gedachte eigenlijk.
Het was de dag na de begrafenis van m’n moeder en ik moest even naar het postkantoor om een bestelling weg te brengen. Ik ging maar even lopend naar het winkelcentrum. Je bent nog zo ‘daas’ na zo’n gebeurtenis, even lopen was wel goed voor me. Ik weet nog dat ik een kind zag lopen en bij mezelf dacht: “o, een kind. Die heeft het hele leven nog voor zich.” Kennelijk kregen m’n hersenen toen de smaak te pakken, want ze gingen verder met: “o, een oudere mevrouw, die is al aardig ver in het leven.” En daarna zag ik eigenlijk overàl mensen, maar ik kon natuurlijk niet aan de gang blijven met bij iedereen de leeftijd te schatten. Ik dacht: “Jullie zijn allemaal in-between. In between tussen geboren worden en doodgaan.” En daarna dacht ik: “Ja hoor eens, daar hoor ik óók bij! We zijn allemáál in-between!”
En die gedachte bleef heel lang hangen. We zijn allemaal in-between…

Tussen de in-betweentjes liep ik weer terug naar huis, en daarna maakte ik een foto van dit merklapje. Het bleef dus liggen en nu zou ik er natuurlijk ook een ander verhaaltje bij kunnen verzinnen. Want ik ben nog altijd bang dat m’n bloglezers misschien vinden dat ik nou wel genoeg heb geblogd over het overlijden van m’n moeder en hoe ik dat allemaal beleef. Dat ik er allang een streep onder had moeten zetten.
Gelukkig wordt ik ook bemoedigd door mensen die zeggen dat ze m’n stukjes wel waarderen, dus de strepen mogen nog even wachten. Ze zijn leuk om naar te kijken, die streepjes op dit merklapje, maar de werkelijkheid is niet zo eenduidig.

En dan de boodschap van dit merklapje: Terwijl we nog allemaal ‘in-betweentjes-zijn mogen we ook vrolijk zijn!

3 gedachten over “Vrolijk in between”

  1. Na een jaar heb ik nog altijd geen streep gezet onder het ophalen van herinneringen aan mijn overleden moeder en mijn vader. Wat zou daar mis met zijn. Door omstandigheden ben ik weinig in de mogelijkheid om sociale contacten te leggen, maar door jouw berichtjes lijkt het of ik toch nog met anderen kan praten over handwerk. Dus wat mij betreft: niet stoppen!

  2. Bedankt voor jullie reacties.
    Juist vandaag las ik een interview in de krant met een sociaal psycholoog, die hoogleraar was en studie maakte over het omgaan met rouw en verdriet. Rouw gaat nooit over, zei hij. Het is een deel van het mens-zijn.
    Ik vond het interessant om te lezen dat deze man (Manu Keirse) degene was die ervoor heeft gepleit dat doodgeboren kindjes niet zomaar weggehaald moeten worden bij de verdrietige ouders. Zij moeten de ruimte en tijd krijgen om afscheid te nemen. Zijn pleidooi heeft destijds tot een grote omslag geleid. En ik denk dat iedereen wel blij is dat die omslag er is gekomen.
    Dus daarom vind ik de rest van wat hij zei en schreef ook geloofwaardig. Ook zijn opmerking dat rouw nooit over gaat. Goed om te weten en er gewoon mee te leven.

Laat een antwoord achter aan Lut Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Meer lezen? Wellicht is dit interessant...

Scroll naar boven
Archief van de blogjes
Blogjes per week

De laatste 15 weken worden weergegeven

Blogjes per maand

2024

2023

2022

2021

2020

2019

2018

2017

2016

2015

2014

2013

Bedankt voor het bericht

Het bericht is succesvol verstuurd.

Bedankt hiervoor.