Op tweede kerstdag was het tevens de eerste dag dat we weer konden wandelen op de paden in de Kroondomeinen. Dat gingen we gelijk doen met ons kerstgezelschap.
Ik nam m’n kerstboompje en een paar gebreide kerstballen mee. Bijna een jaar geleden maakten we met onze kinderen precies dezelfde wandeling en hing ik op dezelfde plek deze balletjes ook even in het bos. Dat was op 1 januari en ik schreef toen: een heel jaar ligt voor ons.
Nu ligt dat hele jaar bijna achter ons. Voor de eerste keer in dit jaar zijn we weer samen met onze kinderen. Het is fijn om na de wandeling weer binnen te zijn, terwijl het buiten stormt. We hebben tijd om spelletjes te spelen, te eten, en te praten over het stormachtige jaar. Zulke dagen zijn een oase, waarop de balletjes verbazingwekkend even helemaal stil hangen zonder door de wind heen en weer geslingerd te worden.