Winterpicknick

Ook in de winter kun je picknicken. Ik had alles mee: kleden en kleedjes, vijf thermoskannen, drie voltooide breiwerken en natuurlijk een appeltaart. Geen uitstapje zonder. Schaatsen hadden we ook nog achterin de auto, maar daar kwam het niet meer van want het was weer gaan dooien in het noorden van het land. Maar evengoed kon je dit wel een winters uitstapje noemen. We waren op weg naar Assen en onderweg namen we een afslag om in Nationaal Park Dwingelerveld een koffiepauze te  houden.
De picknikcktafel sneeuw-vrij maken doen we niet. Gewoon een kleedje eroverheen.

Voor m’n zoon had ik een gebreide muts, voor m’n dochter een mobielhoesje van schapewol en voor-wie-hem-wilde had ik nog een gebreid kussen. Het breiwerk was al door iemand anders gedaan en tijdens het volgen van de inauguratie van een nieuwe president zette ik het kussen op vrijdagavond in elkaar. Nèt klaar, want ik wilde het stoere kussen meenemen.

Na ons museumbezoek gingen we nog een keer naar precies dezelfde picknicktafel terug. Gewoon omdat we geen mooier plekje konden bedenken. In één van de thermoskannen zat bruine-bonensoep, en in een andere warme chocolademelk en we aten de rest van de taart op. Met een plaid om je benen kun je makkelijk zo een half uur in de vrieskou blijven zitten. De zon kwam erdoor en het was zò mooi! Echt genieten om dit zo samen mee te maken.

Bewaren