Lijden en dood. Het roept vervreemding en verbijstering op. Ontzetting en ontzag. Voor iets wat zoveel groter is dan wij kunnen bevatten.
Vandaag en morgen staat opnieuw het lijden van Christus centraal. Net als in al die vele voorgaande jaren. Al die eeuwen hebben christenen stilgestaan bij het lijden van Jezus, maar sinds een aantal jaren komen ze op witte donderdag juist in bewéging. Christenen en niet-christenen lopen in een grote stad in een massale processie achter een groot verlicht kruis. The Passion is een groot en uniek muziekevenement geworden, om een nieuw publiek kennis te laten maken met het verhaal van het lijden van Jezus. Zelf hoor ik bij het ‘oude publiek’ wat de voorkeur geeft aan de Mattheus Passion. Een paar weken geleden gingen wij naar een uitvoering en sindsdien zitten de beroemde melodieën en woorden weer in m’n hoofd. Op elk moment van de dag kan er weer een melodie in m’n hoofd opklinken en dan zing ik dat even. “Herrliebster Jesu, was hast Du verbrochen, dass man ein so solch scharf Urteil hat gesprochen?”
Het zijn vreemde weken. Ik leef wat. Ik blog wat. Ik bel wat. Ik kook wat. Ik praat wat. Vooral met m’n moeder praat ik wat. Ik ga naar haar en ik ga weer naar huis en het houdt me allemaal wel bezig. En intussen leef ik nog een beetje naar Pasen toe, maar niet zo veel want m’n hoofd zit al vol. En dan ineens dring het toch tot me door. Lijden en dood. Het is er in onze mensenlevens. Verlangen naar vreugde, maar ieder heeft ook een portie lijden in het leven. Theologen zeggen: “Jezus aan het kruis gaat over het lijden van ons allemaal.” Vandaar die massale belangstelling tegenwoordig voor The Passion. Het kruis roept vervreemding op, maar tegelijk ook het besef: “dit gaat over het wezen van ons bestaan.”
In een aria van de Mattheus Passion werd gezongen: “Erbarme Dich”. Wie de melodie kent, weet hòe lang die woorden kunnen blijven hangen. Verlangen naar Erbarmung.
En nu ga ik na een drukke dag ook even de tv aanzetten, en een stukje kijken van The Passion.
(de foto’s zijn van dit antieke kleedje, wat ook in m’n shop staat.)
Dag Margriet,
Je schrift dat theologen zeggen “Jezus aan het kruis gaat over het lijden van ons allemaal” maar het is wel vreemd dat je dat zo laat staan. Want je weet toch ook dat het nonsense is wat die theologen beweren? De Christus aan het kruis gaat volgens de leer van hetzelfde Christendom waar die theologen bijhoren, juist over het toekomstig lijden van alle mensen die nu niks met die Jezus te maken willen hebben. Anders gezegd, het gaat erom dat de mensen die in hem geloven, zelf *niet* behoeven te lijden.
En wanneer je geen geloofszaken wil aanroeren op je blog, dat kan ook, dan moet je misschien niet zelf beginnen om er dergelijke beweringen op te plaatsen. Pasen gaat om narcissen en eieren, is ook leuk. En in ieder geval meer waar dan de valse leer van theologen.
Gezegend Eierdagen gewenst!
Beste Esland,
Dank voor je reactie. Ik ben inderdaad voorzichtig met het aanroeren van geloofszaken op m’n blog. Het wordt enerzijds gewaardeerd, en anderzijds wekt het wrevel op wanneer mensen verwachten iets over handwerk te lezen en dan gaat het over iets waar men niets mee te maken mee wil hebben. Dus daarom doe ik het spaarzaam. En het ene jaar schrijf ik met Pasen iets meer over wat ik zelf geloof, en het andere jaar verwoord ik meer de algemene publieke opinie. Dit jaar kwam het tot een blogje met een visie die door veel mensen zo wordt gezien. De zinsnede over dat theologen zeggen dat “Jezus aan het kruis gaat over het lijden van ons allemaal” komt uit een krant die ik net die dag (dat ik m’n blogje schreef) ergens had gelezen. Niet mijn eigen krant. Er stond een foto bij van een schilderij van Marc Chagall uit 1938. Dit bekende schilderij heet “De witte kruisiging”. Deze joodse kunstenaar heeft nota bene het christelijke symbool van het kruis centraal gesteld in dat schilderij, waarin de gruwelen van de Kristallnacht worden verbeeld. De visie dat “het kruis gaat over het lijden van ons allemaal” is dus wel ergens op terug te voeren.
Toen ik m’n blogje schreef, vond ik dat allemaal veel te ver gaan om erin te verwerken. Maar toen zag ik de link met De Passion, die op het moment dat ik m’n blogje schreef bijna begon in de Bijlmer. Je leest dan op internet dat het een hype is en dat er miljoenen mensen naar kijken. “The Passion” is daarmee mainstream geworden. Vele jaren was het not bon ton om te schrijven over de betekenis van Pasen, en mocht het alleen maar over eieren en narcissen gaan. Ik ben wel blij dat er wat meer openheid is gekomen om ook over betekenissen (van christelijke feesten) te schrijven. Ook op mijn blog heb ik die ruimte.
En ik vind het superleuk als mensen daar op reageren!
Goede Paasdagen gewenst!