Wonen in een kasteel zonder bladblazersherrie

Het is weer bladblazertijd. Ze zijn al wel tien keer bezig geweest bij ons in de straat, en vanmorgen is het wéér raak. Ze begonnen al toen ik me eigenlijk nog even wilde omdraaien in bed, maar daar zag ik vanaf. Eerst allerlei klusjes doen waarbij ik hoop niet zoveel last te hebben van de herrie. Er is altijd wel wat te doen en als je heen-en-weer loopt met plantengieters en afwaskwasten dan heb je er minder last van. Maar na een tijdje begint het te kriebelen: ik wil achter de computer! Dat is mijn vaste ritme en ik wordt onrustig als het niet kan. Dus ik deed een dappere poging. Ik was van plan om wat oude gebreide dingen te laten zien, maar daar heb ik wat concentratie voor nodig en dat lukt nu niet. Ik probeer het toch, want ik wil het graag. Nee, lukt echt niet. Jammer.

Intussen hebben de zwaailichten zich ook bij de herrie gevoegd. Ze zwaaien voor m’n raam, maar het is niet vriendelijk bedoeld. Het geluid zwelt aan, met hoeveel zijn jullie eigenlijk? Is één bladblazer niet al erg genoeg? Moeten jullie ook nog de hele horde tegelijk laten loeien? Niet leuk, en m’n concentratie is weg. (Argh!!! Loop naar de pomp!!!!)

Ik zet een muziekje aan, dan moet het toch lukken? Maar ik hou niet van muziek als ik wil typen. Muziek is leuk: dan wil ik meezingen en vrolijk zijn. Maar dat gaat niet samen met zinnen bedenken en foto’s uitzoeken. Muziek is voor de vrolijkheid en Stilte is om te werken. Dus de muziek gaat weer uit.

Nu hoor ik het gejengel weer veel te goed. Als het nou eens een continu geluid was, dan was het minder erg. Maar het gaat telkens zo: Jjenggggg (even pauze) Jjenggggg (even pauze) Jjenggggg. Die pauzes zijn vervelend. Want dan denk je dat het klaar is en dan begint het weer. Zo kunnen je hersenen het geluid niet op de achtergrond krijgen, want het dringt zich elke keer opnieuw op: Jjenggggg!

Ik probeer een ander muziekje, want nu heb ik een ideetje gekregen. Een jèngelmuziekje! Iets met veel violen en een meeslepende wijs waardoor ik denk dat ik nu in de bergen in Noorwegen of Schotland ben. Ach help, dat is helemaal niks! Denk je dat ik nu nog zin heb om foto’s van oude gebreide sokken uit te zoeken? Nu wil ik gewoon in de auto stappen en naar de bergen rijden. Kan mij het schelen dat het november is en dat het geen goed idee is om nu duizend kilometer te gaan rijden in de mist. Ik wil gewoon wèg van de bladblazers!

Een laatste poging om nog een blogje te maken. Ik zoek nog een keer in m’n oude fotomapjes. (Met de Noorse muziek van Annbjorg Lien op de achtergrond). Ik kom een oude foto tegen van een mooi tapisserie-schilderij. In 2017 hing ik het eens op tegen de muur van mijn achterburen, die ook ontiegelijk veel lawaai kunnen maken met die bladblazers. Iemand borduurde een oud kasteel met metersdikke kasteelmuren. Ik ga mezelf wijs maken dat mijn huis in dat kasteel is, en dat ik helemaal niks hoor van de herrie van buiten.

Maar ik weet dat ook dat niet helpt, dus nu ga ik me klaar maken om naar de stad te gaan. Die oude gebreide sokken komen nog wel een keer!