Zand, zee en twee hartjes

Twee hartjes op een leeg strand. Verder alleen maar de niksigheid van ruimte en kou. De rand van het land. De wisselwerking van eb en vloed. De rand waarop je nog net kan lopen zonder natte schoenen te krijgen.

Zo liepen wij daar ook. De foto maakte ik van twee andere mensen, want anders kreeg ik het niet voor elkaar.
Alleen maar wij. Met een hoop niks om ons heen. Geen spannend licht. Geen sprankelende kleuren. Alles grijs.

We liepen van paal 17 tot halverwege paal 16, en later nog een keer andersom.
Alleen maar ‘niks’ om ons heen en ‘niks’ hoeven (behalve dan met bevroren vingers toch nog proberen een paar foto’s te maken). De werking van al dat niks is zò weldadig!
De komende dagen laat ik graag nog wat meer foto’s zien in een Texel-blogjes-verslag.