Zaterdagochtend

Op vrijdagavond om kwart voor negen stond ik bij het hek van het station te wachten op de trein. M’n dochter had het allemaal precies uitgerekend: “Als ik nou zes uur van te voren wegga, en het laatste deel van een zoom-vergadering in de trein meemaak (eerst even extra geheugen bijkopen om dat mogelijk te maken), dan kom ik precies om kwart voor negen aan. En als jullie me dan ophalen, dan halen we het nèt voor de avondklok.”

Dus reden mijn lief en ik om iets over half negen naar het station. Wat is het dàn druk op de stadsring! Ik zag de trein aankomen, liep het laatste stukje naar het hek, had een dikke stola bij me die m’n dochter over haar jas kon doen want ineens zit het weer bijna tegen het vriespunt. En als je dan nèt die warme trein uitkomt…. Gewoon lekker weer even in de moederrol: heerlijk!

Sta ik daar, en komt er een appje: trein heeft paar minuten vertraging. “Nog even spanning opvoeren”, app ik terug. Maar dan is ze er. Gauw naar huis! We zien om vijf voor negen de laatste auto’s wegscheren. Elke minuut wordt het rustiger op straat. Best wel grappig om dat zo eens te zien.

De volgende ochtend nog weer even die stola over de jas. Even brood halen bij de buurtsuper. O, zo fijn! Alle gewone dingen zijn fijn als je elkaar al weer een hele tijd niet hebt gezien.
Het kitch-kleedje met de kunstmatige kantrand vond ik een tijdje geleden op straat. Vandaag is het een mooi broodkleedje en benadrukt: het gewone is bijzonder!