Zo is het nu

Elke dag komen er berichten over de verspreiding en de maatschappelijke consequenties van het corona-virus. En ook over alle maatregelen die getroffen worden om de kwetsbare mensen zo goed mogelijk te beschermen en te verzorgen. Wereldwijd wordt er hard gewerkt om het virus de baas te worden en in de gezondheidszorg worden topprestaties geleverd. In een paar weken tijd is het leven van iedereen ingrijpend veranderd en bepaalt deze situatie onze levens, ons doen en ook ons laten. Persoonlijk merk ik dat het twee weken na de eerste strenge maatregelen nu wat is ingedaald en dat er een bepaalde mate van gewenning is gekomen. Nog steeds wordt ik elke ochtend wakker en denk ik als eerste: “o ja, corona….” Omdat het zò ongewoon is! Elke ochtend moet je het opnieuw weer even tot je door laten dringen.

Maar er is ook wat meer rust in de dagen gekomen. Er wordt thuisgewerkt, de afstands-regels wekken nu geen ergernis meer op, er is meer routine in de dagen. Mijn man gaat elke dag een ommetje maken voordat hij aan z’n thuiswerk begint. Dan neemt hij z’n camera mee en maakt foto’s in de wijk. Deze foto’s zijn van gister. Bevroren autoruiten na nachtvorst, en lege trappen die iets van de verlatenheid uitdrukken. Maar we zìjn niet verlaten! Het is bemoedigend om te weten dat er zò hard wordt gewerkt om te zorgen voor de zieken en om de saamhorigheid in de maatschappij te ervaren!

Met andere woorden (en beelden): de ruiten blìjven niet bevroren!
En de trappen zullen niet altijd leeg blijven.