Zonsondergang

Avondlucht langs rivier
Ik durf niet zo heel goed om alweer wat te schrijven over wat ons deze dagen zo bezig houdt. Dit is tenslotte een handwerkblog en daar wil ik niet al teveel van afdwalen. Maar ik vind het ook fijn om te merken dat er met mij wordt meegeleefd en misschien waarderen jullie het om nog even een update te ontvangen. Het is tien uur in de avond en we reden zojuist naar huis op een mooie zomeravond. De zon ging onder en de avond viel over het stille land. Een groot deel van de dag waren we met familie bijeen geweest in de kamer waar mijn schoonmoeder op haar sterfbed ligt. De saamhorigheid was fijn. De ademhaling van de stervende werd steeds moeizamer. Af en toe was er een zuster die even binnenkwam. We kregen informatie en thee. We kregen liefde en aandacht. En voor de moeder in het witte bed was alle zorg.

Het werd avond, en we werden moe. En we gingen allemaal naar huis. We waren stil onderweg. Maar er is nog wel een gedachte, die ik ook met jullie wil delen. We hebben door de media zo’n bepaald beeld gekregen van de dood. We krijgen berichten over aardbevingen met duizenden doden. Over vliegrampen met honderden doden. En over oorlogen met miljoenen doden. Het is allemaal zo verschrikkelijk. En ook nauwelijks te bevatten. Maar door al die berichtgevingen hebben we het idee gekregen dat de dood snel en plotseling is. Abrubt en onverwacht. Het ene moment leeft iedereen en dan komt er een aardbeving en het volgende moment liggen duizenden mensen onder het puin te sterven. Maar zo is de dood niet altijd. De dood komt soms ook langzaam. Dat proces maken wij nu mee. Eigenlijk is het ook mooi. Het sterven als een proces. Het duurt meerdere dagen. De zorg is optimaal. De familie heeft alle tijd om afscheid te nemen. De emoties worden over meerdere dagen verspreid. Ik ervaar het als goed.

De avondzon zakt langzaam. De nacht valt.
En ik vond het fijn om die gedachte nog even met jullie te delen.

3 gedachten over “Zonsondergang”

  1. Rina van der Valk

    Wat een mooi en ontroerend stukje schreef je bij deze prachtige foto.
    Dankjewel dat je dit bijzondere gebeuren zo wil delen via je blog.
    En wat een mooie symboliek zit er in de foto: De ondergaande zon, die de nacht aankondigt.
    Symbool voor een eindigend leven.
    Maar … de zon komt de volgende dag weer op ..stralend als nieuw!
    Liefs, Rina.

Laat een antwoord achter aan Rina van der Valk Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Meer lezen? Wellicht is dit interessant...

Scroll naar boven
Archief van de blogjes
Blogjes per week

De laatste 15 weken worden weergegeven

Blogjes per maand

2024

2023

2022

2021

2020

2019

2018

2017

2016

2015

2014

2013

Bedankt voor het bericht

Het bericht is succesvol verstuurd.

Bedankt hiervoor.