Meestal is het andersom: dan hebben de Nederlanders de nuchtere benadering en de 
Fransen de meer romantische invalshoek.
Maar bij deze (beroemde) oude breiboeken viel het me op:
De Fransen noemden het breiboek: l’art du tricot, de kunst van het breien.
En in Nederland verscheen dit boek onder de titel: breivreugd.
Ik blogde al eerder over dit prachtige boek uit 1962, en in dat blogje geef ik een deel weer uit de inleiding en wijs ik op de mooie zwart-wit foto’s van dromerige meisjes. Het is puur een tijdsbeeld uit die jaren. De Fransen en de Nederlanders hebben allebei gelijk: het is een vreugdevol boek, met volop informatie over al die breisteken om zelf aan de slag te kunnen gaan.
En nu plaats ik deze beide boeken allebei in m’n shop, en bij één daarvan is er een
leuk extra: de originele doos waarin deze in de zestiger jaren werd verstuurd. Dat zie je niet vaak, dat die doos er nog is, en lijkt me leuk voor verzamelaars van oude breiboeken.
Tenslotte nog een voorbeeld van de speelse teksten die bij de romantische foto’s zijn afgedrukt:
De schaduw speelt met de wol
en de wol speelt tussen je vingers
in recht teken, omslagsteken,
gekruiste steken, Alice,
er is keuze in overvloed!
Dat plaatje met die vlinder herken ik van vroeger.
En dan zie ik een figuurtje op de verpakking: 3 Suisses!!
Daar bestelde mijn moeder al haar garen voor de vele truien die ze voor haar kinderen breide.
Ik heb zelfs nog een paar boekjes uit die tijd. Mét patronen…die kreeg je pas als je garen kocht (voor zover ik me herinner).
Om de juiste garens te kunnen kiezen zaten er rijtjes garenflosjes ingeplakt in de boekjes met voorbeelden. Fascinerend vond ik dat. En dan later om die flosjes vragen om er rokjes voor je pop van te maken 🙂
Hoi Ine, je herinnering aan die rijtjes garen op die tijdschriften is vast voor een heleboel vrouwen (van onze leeftijd) herkenbaar! Ik vond die strookjes ook fascinerend. Zouden die fabrikanten geweten hebben dat ze niet alleen hun doelgroep-vrouwen beïnvloedden, maar ook hun dochters? Die strookjes hadden wel een creatief-bevorderend-effect denk ik.
Weliswaar wat laat, maar ik heb genoten van een scène in het programma van Jeroen Krabbé waar hij in het spoor van Van Gogh een wolwinkel bezocht. Ook Krabbé was als kind gek op die staaltjes. Margriet, had jij niet eens een kaart van het Van Goghmuseum met die bolletjes wol? Beiden gebruikten het garen als proefjes, inspiratie, ed. Heerlijk toch zoiets, zelfs zulke kunstenaars.