De rode loper

Deze week is het precies een jaar geleden dat ik begon te bloggen op Tweedehandswerk. Ik maakte er een klein feestje van door de rode loper voor mezelf uit te leggen op een winterse picknicktafel. Welk verhaal zit hierachter?
Het verhaal wat ik ga vertellen is (tevens) een illustratie van hoe lastig het soms is om me te beperken. Eén grote foto per blogje, en dan één kleinere erbij. Welke moet ik dan kiezen? In deze feestelijke blog overschrijd ik m’n grenzen nog maar eens.

Met heel veel plezier werkte ik de afgelopen maanden aan deze geborduurde randen. Op 1 december liet ik hem zien en vroeg: hoeveel strengen borduurgaren denken jullie dat ik heb gebruikt? De afgelopen dagen druppelden wat antwoorden binnen. Dit waren alle antwoorden die ik kreeg: 4, 6, 10, 12, 14, 16, 22, 24 en 30. Wat opmerkelijk: alle antwoorden deelbaar door 2. Nog meer opmerkelijks: het juiste getal staat precies in het midden! Ik gebruikte 14 strengen borduurgaren. Dus deze antwoorden laten ook zien dat de meeste borduursters wel een aardig idee hebben hoeveel garen zo’n grote lap nodig heeft.

Verder met m’n verhaal. Nadat ik een paar dagen geleden m’n raad-blogje had geplaatst, moest ik naar een afspraak. Gewoon een pedicure-afspraak, we hebben allemaal wel eens wat. Maar het is koud en ik twijfel: Zal ik met de auto of met de fiets? Ik kies bijna altijd voor de fiets, want dan kan ik na afloop nog even een flinke omweg nemen, dwars door de landerijen. Niet zo aantrekkelijk om op zo’n koude winterdag meer dan tien kilometer te moeten fietsen naar een ander dorp, maar ik deed het toch. Als je een afspraak hebt, dan mòet je wel. En als het niet hoeft, dan doe je het niet. Zo ongeveer. Maar als ik eenmaal weg ben, vind ik het heerlijk! En ik nam gewoon m’n randenlap mee. Ik zie wel waar ik die onderweg nog ga fotograferen, dacht ik.

En zo hing ik mijn loper op nog wat gekke plaatsen op. Onder een viaduct bijvoorbeeld, want ik wilde wel eens uitproberen hoe het grauwe beton combineerde met het felle rood. Dat werd niks, want het contrast was in de somberheid niet groot genoeg. Dan maar in het weide veld nog eens geprobeerd. Niemand te zien terwijl ik daar met mijn fiets langs het stille weggetje stond. Maar al gauw begon er een hond te blaffen, en na een paar minuten kwam de boerin eens polshoogte nemen. Ze liep quasi nonchalant naar haar brievenbus aan de weg en deed er opvallend lang over om de post eruit te halen. Ik was inmiddels klaar met m’n foto en fietste weer verder. Terwijl ik langs haar heen fietste, zei ik gedag. Maar hò, dat gaat zomaar niet! Haar nieuwsgierigheid was te groot, ze wilde toch wel erg graag zien wat ik daar aan het fotograferen was. “Borduurt u ook?” vroeg ik daarna, en dat leverde een hartelijk gesprek op. O ja, er wordt òveral geborduurd en gehaakt en gebreid. Ook op afgelegen boerderijen. Dat maakt deze hobby nu ook zo leuk: je krijgt er vaak een leuk gesprekje over.

Verder fietsen, want ik kreeg het nu wel erg koud. Ik wist van alle vorige keren: Nog één kilometer en dan staat daar een picknicktafel. Ik haalde mijn onafscheidelijke thermoskan tevoorschijn en gunde mezelf een slokje koffie. Héérlijk, na al die ontberingen (aan m’n voeten) en alle kou. Nog een foto, met een mooie bocht. Kan ik mooi weer even bij mijmeren over m’n blog: welke kant ga ik op? Zit er een bocht in mijn blog-weg? Wil ik verder met lange verhalen (zoals dit), of wil ik alleen als shop verder? Ik heb nog véél meer liggen…

Nu weer terug naar m’n raadspelletje. Ik heb m’n wikkeltjes geteld en het antwoord is dus: 14. Ik stuur graag een strengetje naar degene die dit raadde. Verrassend, dit aantal? Misschien informatief voor anderen? Ik borduurde een patroon wat ik al jarenlang had liggen. Al heel lang wilde ik eens uitproberen om deze randen in één kleur te borduren. Wat me weerhield, was dat ik niet zoveel strengen in één kleur had. Deze zomer kocht ik een partijtje rood borduurgaren tijdens een borduurmiddag in Vaassen, daar was een mooie aanbieding. Wel leuk dat de lap nu af is want zaterdag is er opnieuw zo’n borduurmiddag. Daar laat ik hem zien, maar nu eerst aan jullie!