Een wit kleedje van vroeger

Traditiegetrouw begint december met het versieren van onze huizen en het leukste is om inkopen te doen op een kerstmarkt. Maar die kerstmarkten gaan allemaal niet door dit jaar. We moeten het doen met wat er nog wèl kan en dat was voor mij vandaag een bezoek aan de markt in Baarn. Het was maar een klein marktje, maar toch leuk dat ik daar even kon lopen. Daarna ging ik bij m’n zus lunchen.

Traditiegetrouw begon vroeger de decembermaand voor onze familie met de verjaardag van oma. 1 december was oma jarig en dat zit er nog steeds in. M’n zus had wat foto’s klaargelegd en die gingen we samen bekijken. Er was een foto van haar als jonge vrouw en die foto had ik nog nooit gezien. Die foto is vast honderd jaar oud, en hoe was het leven toen? Ze zag er zo knap uit, een beetje Joop ter Heul-achtig. Door zo’n foto kijk je dan ineens heel anders naar haar voorbije leven.

De tijd heeft toch iets onbevattelijks. De tijd verandert en dingen veranderen. Dagen gaan voorbij en levens gaan voorbij. Aan de ene kant leven we nu in een periode van grote mogelijkheden (vergeleken met vroeger) en aan de andere kant zijn de beperkingen in een moderne maatschappij op deze 1 december nog nooit zo groot geweest.

Ik vond het een rare 1 december vandaag. Het was goed om met familie onze levens te spiegelen aan het leven van een voor-moeder en te achterhalen hoeveel we nog van haar weten. En om te realiseren hoezeer ingrijpende gebeurtenissen van vroeger nog steeds impact hebben op ons die nu leven. Maar als je dan op zo’n marktje loopt, op een omslag-dag op 1 december, dan realiseer je je dat de gebeurtenissen van nu minstens zo ingrijpend zijn.

M’n zus heeft een oud eikenhouten tafeltje wat vroeger van onze oma was en daar legde ik vandaag een gehaakt kleedje op. Nog geen honderd jaar oud maar misschien vijftig. Voor mooie kerstversiering hoeven we ook eigenlijk niet naar kerstmarkten die er toch niet zijn, die oude kleedjes zijn nog prachtig. Maar dat kan natuurlijk niet echt troost geven.