Dit is m’n oudste ‘Tapisserie-schilderij’ van mijn verzameling. Het heeft jarenlang in een zolderhoekje gestaan met de bekende ‘wacht-maar’-gedachte. Nu bewaar ik het alweer een tijdje bij m’n groeiende tapisseriecollectie en vind ik het leuk dat ik het al zo lang in huis had. Deze wordt géén tas want ik wil het zo houden. Soms – als een schilderij een kapotte of lelijke lijst heeft – haal ik het wel los, terwille van een upgrade.
Ik had door dit borduurwerk dus al heel lang een ‘beeld’ van Het “Straatje van Vermeer” en vond het dan ook extra leuk om vorige week in Amsterdam vier kunstwerken van Vermeer naast elkaar te bewonderen. En om mijn ‘beeld’ van dit beroemde schilderij bij te stellen. Een paar dagen geleden liet ik een foto zien van de publieksdrukte vóór deze schilderijen, en links zag je mij met m’n fototoestel. Dit is de foto die ik nam:
Dat is dus wel duidelijk van héél ander nivo!
Hoewel dit een handwerkblog is, en ik graag over handwerk schrijf, kan ik niet anders dan hier de voor de hand liggende opmerking maken: In tapisserie kunnen bij lange na niet de details worden aangebracht die het oorspronkelijke schilderij heeft. Da’s duidelijk. Bovendien is de borduurnaald eigenlijk überhaupt niet geschikt om mee te ‘schilderen.’
Toch wat nuancering: zelf zou ik nooit aan zo’n borduurwerk beginnen, maar toch denk ik dat heel veel mensen in vroeger tijd plezier hebben beleefd aan het volborduren van die voorbedrukte stramiens. Misschien konden ze ook niet zoals ik zomaar op een vrije dag naar het museum. (Of misschien hadden ze de pech dat het museum een paar jaartjes dicht was…..). Ik wil er niet negatief over doen. Duizenden vrouwen in vroeger tijden hebben dergelijke borduurwerken (tapisserie-werken) gemaakt, waar de jongere generatie jarenlang wat minachtend over deed. Ik heb nooit meegedaan met die verguizing (daarom had ik mijn Straatje ook al zo lang in huis), en ik vind het leuk dat in onze tijd deze tapisserieën nu weer populair zijn. Waarom zouden we negatief doen over wat onze moeders en grootmoeders in hùn tijd maakten? Als ik zo’n borduurwerk tegenkom is mijn eigen invalshoek is: loshalen als de lijst lelijk is, en zo laten als de lijst nog mooi is. Want néé, het is duidelijk dat die borduurwerken niet kunnen tippen aan het meesterlijke origineel, maar ja! ze hebben ook een eigen charme.
Het doet mij pijn, als mensen negatief doen over zelfgemaakte dingen. De een werkt graag met een patroon, omdat zij onzeker zijn over kleuren of het moeilijk vinden zelf een ontwerp te maken. Het maakt niet uit of je quilt, borduurt, haakt of breit – als je plezier hebt bij het maken van iets dan doet het wat met je. Smaken verschillen altijd en het is heel spannend om zelf iets te verzinnen en je eigen draai te geven aan een bestaand ontwerp. Het geeft dan echt een kick!
Ik vind het enig, wat er nu ineens allemaal gedaan wordt met deze tapisseriewerkstukken. Je ziet ze in de woonbladen op allerlei manieren toegepast. Super, want in elk werkstuk zit de aandacht van de maakster. Ik zag een tijd geleden het mooie werkstuk over prinses Beatrix met Drakensteijn in het midden en al haar hobby’s er omheen. Het lag bij de rommelmarkt voor 2,50 op de grond. Dat deed me gewoon zeer. Ik heb het niet gekocht, omdat ik er al eentje heb. Ik heb spijt, dat ik het niet meegenomen heb…
Aan Irene: Dat herken ik, wat je schrijft over pijn voelen als mensen negatief doen over zelfgemaakte dingen. Ook al is het je smaak niet, er is toch altijd wel iets positiefs te zeggen, toch? Ik denk net als jij dat veel mensen inderdaad patronen volgen als ze zelf niet de gelegenheid of de durf of het materiaal hebben om naar eigen inzicht iets samen te stellen, en daarin ligt óók heel veel maak-plezier!
Over iets kopen wat je al hebt, of iets niet kopen en er dan spijt van hebben: gewoon volgende keer toch maar wèl kopen! Op deze manier heb ik zelf al wel wat dubbele handwerken verzameld.