Randje per dag

Als je heel lang aan een borduurwerk hebt gewerkt en het is bijna af, dan is het leuk (vind ik) om voor het allerlaatste kruisje even wat aandacht te vragen. Je kunt voor jezelf een kopje thee zetten, met een bonbon erbij, je borduurwerk mooi voor je neerleggen en voor jezelf een ceremonieel moment creëren: “Nu zet ik mijn laaatste kruisje! Tada!”

Maar als je de gelegenheid hebt van wat gezelschap om je heen, dan kun je ook zeggen: “Kijk je even naar mij? Ik maak nù mijn laatste steekje!” En dat is dan ook een tada-moment. Zonder tromgeroffel toch leuk om even aandacht te krijgen. Dat moment beleefde ik afgelopen zaterdag op een borduurmiddag die was georganiseerd door de organisator van het Randje-per-week idee. Temidden van andere borduursters (we waren met ongeveer dertig) maakte ik het laatste kruisje van mijn randenlap.

Nu had ik eigenlijk helemáál niet zo lang gewerkt aan mijn randenlap. Ik begon pas op 1 november en borduurde een randje per dag (in plaats van per week). Ik borduurde tot m’n lap vol was, en dat was precies afgelopen zaterdag.

Ik laat ook een oud borduurwerkje zien wat mij intrigeert. Ik kocht het afgelopen zomer op een antiekmarkt en het is zomaar afgeknipt. Ik weet niet wat dit geweest is en waarom iemand het doormidden knipte. Ik weet alleen dat ik de kleuren mooi vind en ze nu ook zelf gebruikte in mijn randenlap. Tada!