“Hoeveel tasjes heb jij wel niet?” vroeg een vriendin die het rechtertasje aan de kastdeur zag hangen. Dat is de plek waar ik iets nieuws ophang wat ik net klaar heb. “Geen idee” antwoordde ik, maar soms is een vraag toch een uitnodiging om er eens over na te denken. Ik heb echt geen idee hoeveel ik er heb (zal ik ze eens tellen?) maar dit is wat ik wèl weet: Het gehaakte tasje is één van de oudste die ik heb, en het rechter tasje is de jongste aanwinst. Iemand anders maakte een
prachtig borduurwerkje in kettingsteek: dat zie je niet zo vaak! Het lapje kwam op de rommelmarkt terecht maar ik vond dat dit zeer origineel uitgevoerde borduurwerkje geen roemloos einde bij de afvoer verdiende. Dus kocht ik het en nu kan het niet alleen door m’n vriendin bewonderd worden (die het tasje als eerste aan de kastdeur zag hangen), maar ook door mijn bloglezers. En ik wil het ook graag meenemen als ik nog een tochtje ga maken langs de bollenvelden. Neer’lands roem uitgebeeld in fijn borduurwerk: dat verdient gepaste aandacht….
