Wat oudere handen kunnen maken

In een naburig winkelcentrum wordt een bejaardentehuis afgebroken. Ik was er wel eens binnen geweest en had toen  een praatje gemaakt met de activiteitenbegeleidster. Ze vertelde met hoeveel plezier ze haar werk deed maar dat de ouderen die ze begeleidde echt niet zoveel meer konden. Ze wilden nog wel, maar het ging moeizaam en ze kon hen alleen heel eenvoudige dingen aanreiken. De tijden zijn veranderd. Alleen mensen met bepaalde indicaties komen voor die begeleiding in aanmerking. Vroeger – zo ongeveer in de tijd dat die huizen werden gebouwd – hadden de ouderen minder hoge indicaties nodig om in een groep te kunnen handwerken. In die tijd werd het boek “Wat oudere handen kunnen maken” geschreven. De auteur gaat in dat boek allerlei mogelijkheden na en bespreekt de speciale problemen die zich daarbij kunnen voordoen.
“Nu hebben wij de tijd” is ook zo’n mooi boek, voor dezelfde doelgroep en uit dezelfde tijd. Met hetzelfde uitgangspunt dat ‘”Handenarbeid  ook de oudere mens die iets te doen wil hebben veel vreugde en voldoening schenken.”

Een tijdje geleden maakte ik ook al eens zo’n foto van een verzorgingstehuis wat werd afgebroken. Het stond langs een weg waar ik heel vaak rijd. Honderden keren had ik ernaar gekeken, naar de vrolijke zonneschermen. Nu stond er een hek voor en stonden er machines naast. Het was begin van de avond en de zon zette alles in gouden gloed. Gauw de auto aan de kant en iets aan het hek hangen wat ik bij me had. Het is een ontluisterend gezicht: die kale ruimten. In elk blok heeft een oudere meneer of mevrouw gewoond. Tussen die muren hebben ze hun uren doorgebracht. Sommigen met een handwerkje, sommigen voor de tv. Afbraak is niet leuk. Het is verdrietig. Gelukkig staat er nu weer een nieuw verzorgingstehuis op het terrein. En gelukkig wordt er voor onze ouderen meestal heel goed gezorgd. Ik wens hen een mooie levensavond toe, en veel handwerkplezier in de uren dat ze daarvoor de tijd hebben.

Bewaren

Bewaren