Geborduurde tas

In de stad kocht ik zomaar even een nieuwe sjaal, dat kan gewoon zo voor een paar euro. Leuk om even wat af te wisselen.
Maar vroeger ging ‘iets nieuws’ helemaal niet zo makkelijk! Vooral als je ‘iets nieuws’ zelf wilde maken! In damestijdschriften verschenen veel patronen en ideeën om zelf aan de slag te gaan, en ik stel me zo voor dat iemand besloot om de meest mooie tas te maken die ze maar bedenken kon. Het mocht best wat veel werk zijn, en ze zocht er goede materialen voor uit. Het werd een prachtige tas, handgeborduurd met bloemetjes en vlindertjes op stevige tassenstof. En een handig zakje met een knappe rits. En met de houten hengsels die toen in de mode waren en nu ook weer.

Maar toen de tas af was, was hij zò mooi geworden dat ze hem misschien nooit durfde te gebruiken. En zo bleef die tas, waar toch zoveel werk in had gezeten, jarenlang liggen. En werd hij verschillende malen doorgegeven, als laatste aan mij. Dus nu is het aan mij de taak om te laten zien hoe mooi hij is, en daarom legde ik hem op mijn nieuwe sjaal. Want dan kan ik ook gelijk zeggen dat het fijn is om iets nieuws te gebruiken. Sjaals en tassen hebben we nooit genoeg toch?

De reden dat ik zelf enthousiast ben over deze tas,  is omdat ik al vaak plaatjes en patroontjes heb gezien van bloemetjes en vlindertjes. De boeken en de tijdschriften uit de zestiger jaren staan er vol mee. Maar nog niet zo vaak zag ik iets wat in die tijd is gemaakt, keurig geborduurd volgens de mode van toen, en wat ook nog eens zò goed is bewaard. Nu mag deze tas straks eindelijk – zestig jaar later – aan de arm van een andere handwerkliefhebber bungelen!