Patchworktas in stoer landschap

Stoere stevige tas hoort in een stoer landschap, en dat landschap vonden we toen we bij Heteren de snelweg afgingen. Je kunt dan al gauw op een dijk parkeren (op de bovenste foto zie je onze auto nog net staan) en naar de rivier wandelen. Dit keer eens een andere rivier dan de Waal, waar ik meestal na afloop van een tandartsbezoek naar toe ga om bij te komen. Nu eens bij de Nederrijn.

Na zo’n behandeling voel ik mezelf nog niet zo ‘stoer’ maar eerder kwetsbaar en dan heb ik zo’n rustig uurtje ook echt nodig om bij te komen. Degenen die mij al langer volgen weten dat ik al vaak heb geblogd over mijn lange traject bij de tandarts. Eigenlijk was dat traject al ten einde, maar er kwamen via röntgenfoto’s toch nog wat probleempjes aan het licht die nog opgelost moesten worden. En ook: opgelost kònden worden! Daar ben ik ook heel blij om!
Het was een lang en enerverend traject, waarbij ik veel heb geleerd over hoe pijn bij mij werkt. En hoe pijn in vele jaren is opgebouwd. Moeilijkheden, pijn en scheefgroei hebben altijd een oorzaak. Ik heb veel gelezen, veel gepraat, veel verwerkt, en nu voelde ook deze behandeling weer als een zinvolle herstel-hulp.

Drie foto’s is wel een beetje veel voor één tas. Twee is nog verklaarbaar, want de patchworktas heeft een verschillende voor- en achterkant. De derde is dan om de rivier er ook nog op te krijgen: het stromende water in een ‘stoer’ en tegelijk rustgevend landschap. Het patchwork drukt dan de veelheid van ervaringen uit die via vele gebeurtenissen deel zijn geworden van je leven en je stress-systeem. En het water symboliseert de stuwing en stroming: alsmaar verder komen! En alsmaar verder gèkomen!