Weerspiegeling van de vuurtoren

“Zullen we bij de vuurtoren koffie drinken?” “Ja, goed idee.” Dus daar reden we naar toe. Het was een kwartier rijden en het regende toen we vertrokken. Onderweg verscheen een 180 graden regenboog aan de hemel, en die bleef er net zolang als dat het ritje duurde. Daarna was de lucht schoongeveegd en wisten we niet wat we zagen toen we op het noordelijkste puntje van Texel aankwamen. Eén groot zilver spiegelglad wateroppervlak! Nog nooit zoiets gezien!

“Zullen we helemaal dáár naar toe lopen?” Dat deden we. Ik trok m’n schoenen uit en onderging de sensatie van de eenheid van licht, lucht en water. Zò bijzonder! De vloedlijn was een paarhonderd meter verderop. Daar kwamen de golven tot rust en die hele grote watervlakte bleef onberoerd. Geen enkele rimpeling te zien!

De laatste wolkjes van de grote regenbui zorgden voor een spectaculaire weerspiegeling in het zeewater. Zou zoiets vaker voorkomen of was dit uniek? Ik waadde naar een paal, deed de vuurtoren na met m’n rode thermoskan, verheugde me erop om jullie deze foto’s te laten zien, en intussen bleef ik maar kijken en genieten. In gedachten ben ik er nog steeds denk ik. Dat zulke plekjes er ècht zijn: fantastisch toch?