Een geborduurde engel

Het genoegen om zelf iets te borduren is om iets onder je handen te zien groeien. En om iets te maken wat je nergens kan kopen, dat ook. Zoals een prachtig Hardanger tafelkleedje, dat moet je echt zelf maken. Maar het genoegen is toch vooral dat heerlijke gevoel om iets te zien vorderen, om iets te laten ontstaan wat er eerst niet was. Zoals een kerstengel.

Stel je voor: engelen speelden een belangrijke rol in hemelse boodschappen voor aardse mensen. Volgens de doorgegeven verhalen wàren die engelen er ineens. Hun verschijning was machtig en prachtig en hun woorden invloedrijk en verstrekkend. En de mensen die hen zagen en hun woorden hoorden, waren er diep van onder de indruk. Een engel zien is altijd een verrijking geweest.

Maar wij mensen hebben er totaal geen invloed op. Het blijft iets mysterieus en verhevens. De kerken hebben eeuwenlang mooie beelden en schilderingen gemaakt van engelen. Als je dan in de kerk zat, dan zag je ze toch een beetje.

En toen kwamen de borduurpatronen, en kon je ineens zèlf zo’n engel borduren. Geen onverwachte verschijning die plotseling in je kamer staat, maar een borduurwerkje wat steekje voor steekje langzaam groeit. Dat heeft vast voldoening gegeven, om deze engel zelf tevoorschijn te borduren en de maan aan een touwtje te bevestigen. Het zal vàst het gevoel hebben gegeven van toch een beetje grip op het onbegrijpelijke…..

Borduren is: zelf iets realiseren. Soms zelfs een poging om een engel te manifesteren.