Borduren in de trein

De trein waar ik in zat was bespoten met graffiti. “Hoe doen ze dat toch?” vroeg een journalist zich af en schreef er een artikel over. Graffiti kost de NS elk jaar miljoenen, om de treinen weer schoon te maken, en er wordt streng gewaakt dat het zo min mogelijk gebeurt. Toch weten de spuiters door de barrières heen te breken en ‘schrijven’ ze hun onvrede op de rijdende doelen. En dan gaat er soms weer zo’n zichtbare uiting van frustratie door het land.

Heb ik soms ook wel zin in. Ergens je frustratie uiten. Frustratie over oneindige herrie bijvoorbeeld. In ons zogenaamd rustige straatje is al vijf weken het lawaai van bouwwerkzaamheden te horen. Er moet een nieuw fietspad worden aangelegd in de buurt, en de hoek van ons straatje wordt gebruikt voor opslag. Dat betekent dat de hele dag de zware machines heen en weer rijden (en dat begint al als het nog donker is ’s morgens vroeg). En het sluipverkeer van de hele buurt rijdt nu langs m’n huis en maakt dat ik me niet kan concentreren. Af en aan zo’n auto in een te lage versnelling die langs je huis scheurt: Bèh!

Weet je wat een beetje rust brengt? Af en toe even borduren. Muziek aan en even lekker zitten. Voordat ik de trein instapte begon ik weer een nieuw borduurwerk, want een treinreis is niet alleen geschikt om je van A naar U te brengen, maar ook om lekker te borduren. Beter iets moois maken ìn de trein dan iets lelijks òp de trein!

Het patroon van m’n borduurwerk komt uit een oude Libelle-Borduren. (en daar heb ik er nog meer van….).

Bewaren