Clivia

Mijn Clivia wil mij iets duidelijk maken, maar ik weet nog niet hoe ik het moet interpreteren. Ik ken haar al heel lang, meer dan 30 jaar. Ooit kreeg ik haar als klein stekje van een hospita en nu is het een groot uitgegroeide plant die ik soms wel graag kwijt wil. Daarom vind ik het ook zo fijn als het zomer is: dan zet ik haar buiten. In een rondleiding door een kasteel hoorde ik dat ze dat vroeger altijd deden: dan stonden daar achterin de landhuistuin onder de grote beuken een partijtje Clivia’s en toen ik dat wist ben ik dat ook gaan doen. Wèl onder een schaduw-gevende boom dus. Een tijdje geleden – toen het nog geen zomer was en de plant nog binnen stond – was mijn handwerkvriendin op bezoek en ze maakte een opmerking over mijn grote plant en zei dat zij ook graag zo’n exemplaar wil hebben. “Wil je de mijne?” vroeg ik, maar we moesten er allebei nog even over denken. Kort daarna schreef ik haar een mailtje: “De plant heeft verdriet. Ze heeft de aankondiging gehoord en scheidt nu een luizenstroompje af. Dat is vast haar reactie op het aangekondigde vertrek.” Vriendin liet beleefd weten dat ze liever geen luizen-producent in huis wil. Er gingen nog wat weken voorbij, en de luizenstroom hield aan. Niet alleen de bladeren, maar ook de vloer werd nu plakkerig. Gelukkig werd het zomer en met een ziezo-zwaai bracht ik dat ding naar buiten. Daar spoelde de regen de luizen weg en ontwikkelde de plant een verrassing voor mij: twee aanzwellengende stengels! Eén stengel draagt al volop bloemen, van de andere zie ik de knoppen elke dag opbollen. En dan te bedenken dat ze al in geen vijf jaar had gebloeid! Wat is nu haar boodschap? Dat ze bij mij wil blijven of dat ze haar best doet om mijn vriendin te overtuigen dat ze wel mee wil? Morgen komt mijn vriendin weer, en in voorbereiding daartoe zit ik nu alsmaar foto’s te nemen.  Zouden het  afscheidsfoto’s zijn of niet?