De vrijheid vieren

Er waren vandaag op 5 mei meer dan een miljoen bezoekers op de bevrijdingsfestivals. Daar was ik mooi niet bij!

Ik had hele andere manieren om de vrijheid te vieren. Eerst een lange wandeling in m’n eentje, toen koffie bij m’n moeder. Een autorit om haar het bloeiende landschap te laten zien. (“Stap nou maar gewoon in, komt goed”). Nog wat socializen met m’n zus. Nog wat rondtoeren. En koffie-verkeerd met mijn lief op een terrasje waar ik altijd nog eens wilde zitten. Ik had het juiste tasje meegenomen op deze zonnige dag.

M’n moeder vertelde nog een keer hoe het was, in juni 1944. Ze was 17 en woonde in een internaat voor haar opleiding, tweehonderd kilometer van haar huis. De spanning nam toe. Alle vaders kwamen hun dochters halen. Maar m’n moeder ging alleen naar huis. Achteraf bleek het de laatste trein te zijn. De trein werd beschoten. Maar ze kwam weer veilig thuis.
Sommige verhalen vind ik niet erg om elk jaar weer te horen. Ze horen bij onze vrijheid.