Een blijde dag was het op 16 december toen m’n jongste zusje werd geboren. Ik was elf en nam de boodschap met blijdschap aan: Je hebt een zusje gekregen. Dat voegde een hele nieuwe dimensie toe aan mijn tienertijd waar ik net aan ging
beginnen. Ik was uitermate dol op m’n zusje en bij iedere thuiskomst uit school was er altijd dat kleine schatje om mee te dollen en te knuffelen. Toen ze nog een baby was gingen we verhuizen maar we woonden daar niet zo lang, maar toch lang genoeg om er allerlei herinneringen aan te hebben. M’n oudste broer verhuisde nu tijdelijk weer terug naar dat Brabantse dorp en zodra hij daar woonde belde ik m’n zusje: “Ga je even mee bij hem op bezoek?” En zo reden we afgelopen weekend naar Son. Dan zie je al die bossen weer, gelijk als je het dorp binnenrijdt en ben je weer hélemaal terug in je herinneringen. In mijn herinnering speelde ik altijd in het bos. Bomen waren altijd en overal aanwezig, en later in m’n leven kreeg ik een Idefix-complex elke keer als iemand een boom omzaagde terwijl er toch al zo weinig staan. Nu zag ik het weer na al die jaren: een mens moet bòmen om zich heen hebben! In ieder geval in z’n jeugd want anders kun je niet ademhalen.
Dus in m’n tienerjaren woonde ik in Son en had ik dat kleine zusje. Ik ademde het leven in en 
wilde van alles. Ik had mezelf borduren geleerd en dat wilde ik ook wel aan het zusje leren. Ik vond wat wol en stramien en een plaatje en leerde het zusje hoe het moest. Ze maakte onder mijn begeleiding een eekhoorntje en in een oude map met foto’s vond ik daar gelukkig een foto van. Soms zijn foto’s heel inzichtgevend: ze tonen ineens een verband aan tussen vroeger en later. Want eekhoorntjes borduren doet ze nog steeds!
Vandaag viert m’n zus haar verjaardag bij onze moeder. Die gelukkig nog steeds in het huis woont waar de eekhoorntjes in hoge bomen klimmen. Als ik m’n auto op het oprijpad parkeer zie ik er vaak één wegschieten. Daar kijk ik dan naar en kom weer op adem.
Dank je wel lieve grote zus!
Ik had toen ook een paddenstoel gemaakt: rood met witte stippen, maar die heb ik niet meer. En de bramen groeiden op mijn speelterrein of was de inspiratie daarvoor jou geborduurde bramen-fairy?
Het was leuk om jou te leren borduren en het is heel leuk om jou zoveel jaren later al die mooie borduurwerken te zien maken!
Hallo Margriet, wat een heerlijke jeugdherinneringen heb je,ik zie je zo de oprit bij je moeder oprijden. Heerlijk zo in de bossen van Nederland,en dan eekhoorntjes zien,prachtig.
Het is misschien een rare plaats ,maar ik wil je hele fijne kerstdagen wensen en een gelukkig en gezond 2017. Wat gaat de tijd snel. Als kind mijmerde ik vaak dat ik in het jaar2000 , 42jaar zou worden ,en moet je nu zien, alweer 17 jaar daar voorbij. Margriet,ik ga volgend jaar weer van je blogs genieten ,ik hoop dat je er nog heel lang mee door gaat. Lieve groetjes Wilma Slob Arkel?
Dankjewel Wilma! Lief gezegd. En ik wens jou ook een goed (handwerk)jaar toe!