Gek

De dood is ook zò gek! Soms begrijp ik het gewoon niet meer.
M’n moeder heeft zò lang geleefd. Zò lang liefgehad. Zò veel gepraat. Betrokken geweest. Meegeleefd met ons. Brieven geschreven. Piano gespeeld. Boeken gelezen. Zichzelf ontwikkeld. Kranten gelezen. Verontwaardigd geweest. Bezorgd geweest. Koffie gedronken. Buiten gezeten. Commentaar geleverd. Eten gekookt. Kleren genaaid. Huizen ingericht. Telefoongesprekken gevoerd. Liefgehad, intens liefgehad.

En dat kan nu allemaal niet meer. Zìj kan het niet meer. En ìk kan haar niet meer bezig-zien. Haar leven niet meer gadeslaan. Het ging wel wat moeizamer, de laatste jaren, maar ze leefde nog. Ze wàs er nog. Ze at nog en ze liep nog en ze praatte nog en ze wìlde nog. En ineens is ze dood.

De dood is eigenlijk gewoon gèk. Echt heel erg gek. De dood maakt gewoon een èind aan het leven.
Ik ben er nog niet over uitgedacht.

Het punt is:
Zij kan niet meer betrokken zijn bij mìj.
Maar ik ben het nog wel bij háár.

Ook al is ze dood.