Herdenking bij ’t Sluisje

Terug in de tijd: in de nacht van 16 op 17 april 1945 is de stad Apeldoorn ternauwernood ontsnapt aan een hevige artilleriebeschieting voor de beslissende aanval voor de bevrijding van de stad. Twee verzetsmannen hebben door moedig optreden weten te voorkomen dat de stad werd beschoten. Tijdens hun leven zijn deze mannen niet geëerd voor hun heldhaftig optreden, pas in 2000 werd een herdenkingsplek ingericht naast het ‘sluisje’ wat destijds zo’n belangrijke plaats was waar spannende uren werden beleefd. Sindsdien wordt ook elk jaar op die plek een herdenking gehouden op 17 april, dus ook gisteren weer.
Ik zou er wel eens bij willen zijn, bij zo’n herdenking, maar meestal komt het er niet van. Maar nu fietste ik er vanmiddag bij toeval langs, want over het sluisje ligt een fietsbruggetje en daar fiets ik vaak over. Ik stond in tweestrijd: het zou bijna gaan hagelen, maar ik wilde toch wel graag even afstappen. En dat deed ik. Achter de bloembak lag een jongensfietsje, en er liep een jongetje heen en weer. Ik hoopte dat hij weg zou gaan, want dan kon ik een foto maken zònder dat fietsje. Maar dat heb ik verkeerd ingeschat, want de foto mèt fietsje was vast sterker geweest. Het liep anders dan ik dacht, want ik raakte met het jochie in gesprek. Ik merkte dat hij geen zin had om weg te gaan, en nog wat draalde. “Was je er gister ook bij?” vroeg ik daarom. “Nee, zei hij, maar hij was wel benieuwd waarom die bloemen daar nu lagen. “Zullen we samen gaan lezen wat er op die steen staat?” nodigde ik hem uit. En zo liepen we samen naar de gedenksteen. Je kunt het telefoonnummer wat op die steen is afgedrukt intypen en dan krijg je het hele verhaal. Over de helden in het maanlicht.

En zo had ik ineens een bijzonder gedenkmomentje met een onbekend jongetje. Hij stelde vragen, die ik niet allemaal kon beantwoorden. Toch mocht ik even een bruggetje voor hèm zijn. Een kind  wat zich afvraagt wat er vroeger is gebeurd en waarom daar nu nog bloemen liggen. Een kind zonder geschiedenisles op school waarschijnlijk. Ik zei hem weer gedag, want het werd steeds donkerder. En ja: ik kreeg de hele hagelbui over me heen!
Thuis zocht ik het plaatselijke krantje, want ik wilde wat nalezen over deze herdenking. Ik kwam een artikel tegen waarin het belang van uitwisseling tussen de generaties werd benoemd. Blij dat ik dat jongetje ben tegengekomen. Moge hij opgroeien tot óók zo’n dappere held, die voorkomt dat steden beschoten worden.

Bewaren