Embroidery Show van Rob Scholte
Mijn (oude) tapisserie-tas nam ik vanmiddag mee naar een bijzondere 
tentoonstelling: Rob Scholte’s Embroidery Show.
Deze spraakmakende tentoonstelling is nog tot en met dit weekend te zien in De Fundatie in Zwolle (en dat is ook een heel bijzonder gebouw).
Spraakmakend en beeldvormend, dat was het zéker! In een paar foto’s doe ik op de vrijdagavond nog even verslag (ter stimulans van misschien van anderen die op het laatste moment nog even hier naar toe willen).
In een later blogje ga ik nog wat dieper in op de vele opmerkingen die over deze bizarre (want dat is het wel) tentoonstelling zijn geuit.
Ik dacht dat iedereen die hiernaar toe 
ging, wel zou weten dat het om de ingelijste achterkanten van borduurwerken ging. Want deze tentoonstelling is uitgebreid in de media besproken. Maar ik hoorde toch veel mensen met enige verbazing zeggen: “Het zijn de àchterkanten hè?” Ja, dat zijn het. Duizend stuks maar liefst. En dat geeft inderdaad een bizar effect.
Rob Scholte is een kunstenaar die de grenzen opzoekt van auteursrecht, en met deze tentoonstelling heeft hij die grenzen weer wat opgerekt. Je moet er maar opkomen, om bijna duizend borduurwerken op te snorren en ze dan omgekeerd in te lijsten. Hij begon tien jaar geleden met het verzamelen van borduurwerken (ik ook trouwens). En hij hekelt daarmee ‘de ongeïnteresseerde domheid’, waarmee Nederland afstand neemt van de traditionele, met de hand gemaakte borduurwerken, die door moeders en oma’s met zoveel liefde zijn gemaakt. “Het resultaat van maanden en jaren noeste arbeid wordt door erfgenamen vaak voor slechts een euro van de hand gedaan”. Zo staat het op de folder en website. Klopt niet helemaal trouwens, want die resultaten worden door de erfgenamen gewoon naar kringloopwinkels gebracht – in het gunstigste geval – en daar krijgen ze niks voor. Alleen de kòpers, die betalen er een paar euro voor. En die prijzen zijn sinds deze tentoonstelling flink omhoog gegaan. Gelukkig maar.
Er zijn nog wel een paar dingen ‘een beetje scheef’ in de 
aanpak van de kunstenaar. En daar is nog wel meer over te zeggen, volgens het spraak-makend-concept. Maar voor dit moment besluit ik met te zeggen dat ik vanmiddag genoten heb van deze bijzondere (en bizarre) tentoonstelling! Al was het alleen maar omdat het echt heel grappig was om met mijn tapisserietas op de foto te gaan op zo’n toepasselijke plek!
Meer lezen? Wellicht is dit interessant...
