Handwerkbezoek uit Engeland

Vanmorgen op koffietijd liep ik naar het station om iemand op te halen. We hadden elkaar nog nooit eerder ontmoet, maar hadden genoeg gemeenschappelijk om een paar uren met elkaar door te brengen. Reina woont in Engeland en was een paar dagen in Nederland en van die dagen was er één bestemd om haar bestelling bij mij op te halen. “Je kunt me herkennen aan m’n Merkwaardig-tas” had ze gemaild. Die neemt ze ook vaak mee naar de ontmoetingsdagen van de Merkwaardig-borduurvereniging, en zo leerde ik dus dat daar ook mensen speciaal voor uit Engeland komen. Maar dan heb je meestal niet zo uitgebreid de tijd om met iemand te praten, en nu wel!
Als eerste kwam er een merklapje uit haar tas (rechts op de foto) wat ze meegenomen had om aan mij te laten zien. In mijn shop had ze twee andere exemplaren besteld. Die wilde ze erbij omdat ze vaak lezingen geeft over merklappen. Dan kan ze laten zien dat een geborduurd jaartal niet noodzakelijkerwijs het oorspronkelijke borduurjaar is. Op de twee niet-ingelijste lapjes staat 1860, maar dit patroon is later nog eens gepubliceerd en vaker nagemaakt. Op het ingelijste merklapje heeft iemand haar eigen borduur-jaar aangegeven, gewoon 1984 dus duidelijk niet uit de eervorige eeuw. Misschien goed ook voor anderen om te weten, dat deze oude patronen later vaak zijn nagemaakt. En het staat iedereen dan natuurlijk vrij om een ander jaartal te borduren.

Er kwam nog meer uit Reina’s tas, en ook uit mijn voorraad, en zo we waren wel een paar uur aan het vertellen over en weer. Ze had ook het boek Historische kruissteekpatronen besteld, en daar mocht ik haar oude etuitje even bij leggen. Echt oud! Voor eventuele liefhebbers van dit boek heb ik nog een paar exemplaren. Het is beslist een mooi boek voor wie van deze oude patronen houdt. Ik vond het leuk om zo’n oud etuitje te zien, want zo vaak kom je dat niet tegen.

Ik kreeg een mooi kadootje: een oud patchworklapje! En daar hoorde ook een verhaal bij. Op een markt in Engeland lag dit op de grond en de verkoopster zei: “neem mee, anders gooien we het weg.” Dus dat deed ze maar. Ze ging al haar vriendinnen langs, maar niemand wilde het hebben. Dan maar mee naar Nederland genomen. En ik ben er blij mee! Zoiets kom je haast nooit tegen, en nu kreeg ik het zomaar! Ik zocht er nog een paar William Morris-kaarten bij.

Ik vond het een bijzonder bezoek, van een borduurexpert. Er waren nog veel meer patronen en handwerken die we over en weer bij elkaar herkenden. Ze vertelde nog dat we in Nederland meestal vertikale rijtjes borduren, op en neer. In Engeland wordt er horizontaal geborduurd, heen en weer.
Bij het afscheid zeiden we ‘tot ziens’, want ‘heen en weer‘ is gewoon een goed idee!