Het Hardanger borduurwerk werd vanouds gezien als origineel Noors borduurwerk. Maar inmiddels is dat standpunt bijgesteld en wordt er gewezen op vroege contacten tussen verschillende culturen. Hoogstwaarschijnlijk zijn patronen vroeger meegenomen met handelslieden en heeft dit borduurwerk zijn oorsprong in Italië. Het renaissance-borduurwerk in Italië is bekend onder de naam Reticella. Deze naaldkant heeft zich ontwikkeld en er zijn allerlei variaties en benamingen.
In 2019 liet ik wat blogjes over prachtig Noors handwerk, toen wij daar het Hardangermuseum konden bezoeken. Niet alle blogjes die ik maakte had ik ook gepubliceerd en nu vind ik er nog één, die eigenlijk ook wel aardig is om alsnog te publiceren. De informatie van die vroegere uitwisseling van borduurtechnieken via handelscontacten komt van een informatiebordje bij het museum. En je leest het ook vaak in boeken, dat er al vroeg in de geschiedenis een uitwisseling was en dat in meerdere landen dit borduurwerk een eigen ontwikkeling doormaakte en een plek kreeg in de eigen streekdracht. Zo werd in Marken bijvoorbeeld het ‘sneewerk’ ontwikkeld en er zijn nog meer variaties.
Het museum in Utne, Noorwegen, ontvangt nu ook weer bezoekers uit andere landen, vooral uit Japan, die een workshop boeken om deze borduurtechniek te leren. Ik hoorde dat die workshops meestal volgeboekt zijn omdat dit weer een heel populaire techniek is om te leren. Zo gaat de geschiedenis en de borduurkunst weer verder!