Herdenken en vieren in de eigen stad

Ieder dorp en iedere stad heeft plekken waar herdacht wordt. Waar mensen samenkomen om de grote dingen uit onze nationale geschiedenis gezamenlijk te gedenken. Plekken waar we naar toespraken luisteren, de weldadige of indringende of troostende klanken van muziek op ons laten neerdalen, waar we stilte in acht nemen en waar we voelen dat we niet alleen zijn. Voor de stad waar ik woon is dat het Oranjepark. Op 4 mei was hier een grote herdenking geweest, waarbij de hele rand van de vijver vol mensen stond. Een dag later kwamen opnieuw veel mensen hier naar toe, en ervaarden we opnieuw de gezamenlijke beleving.

Achterin het park is een Canada-paviljoen geplaatst. Daar liep ik naar toe:

In dit paviljoen konden bezoekers meer leren over de militaire geschiedenis en de bijzondere band tussen Nederland en Canada.

Nog weer iets verderop staat de Grote Kerk, die op de middag van 5 mei werd gevuld met mensen die gezamenlijk luisterden naar prachtige koormuziek, waarna werd afgesloten met het zingen van het Nationale volkslied. Er werd ook een indringende toespraak gehouden door een majoor uit het leger. “De tirannie verdrijven, die mij mijn hart doorwondt”, blijft de opdracht.

Vele mensen met gewonde harten, die over de generaties niet geheeld zijn, vonden iets van troost in het gezamenlijk beleven van een mooie herdenking of viering. Gezamenlijk beleven en vieren, op gezamenlijke plekken die van betekenis zijn voor ons allen, is een groot goed. Een Britse veteraan in Wageningen drukte de weldadige werking van al dat samenkomen kernachtig uit: “Marvelous, actually”!