Het museumhuis van Simon van Gijn

In Dordrecht waren wij welkom in het huis van Simon van Gijn, wat nu een museum is. Hier woonde halverwege de 19e eeuw het echtpaar Van Gijn ‘op stand’. Meneer was een jurist, bankier en vooral verzamelaar. Na het overlijden van mevrouw, bleven de dienstbodes in het huis wonen en werken, en kreeg Juffrouw Fijn van Draat een positie als huishoudster en gezelschapsdame.

Die dienstbodes hadden genoeg te doen, vooral wanneer er gasten werden ontvangen in de sfeervolle eetkamer. Soms werden er wel veertien gangen geserveerd. Aan tafel golden strikte etiquetteregels.

Aan de andere kant van de deftige gang ligt een zaal vol wandtapijten en schilderingen. Deze inrichting en aankleding was er toen meneer van Gijn het huis kocht, en dateert uit de bouwtijd van het huis, 1729. Waarschijnlijk was hij zich als liefhebber van de geschiedenis wel bewust van de historische waarde van deze tapijtenzaal, toen hij dit huis kocht. Dit huis is nu het enige woonhuis in Nederland dat nog een tapijtenzaal heeft.

Al die informatie haal ik uit de folder die we bij binnenkomst kregen. Maar nu stap ik af van de vermoedelijke beweegredenen van de vroegere heer des huizes, en ga wat vertellen over mijn eigen beweegredenen voor de foto’s die ik maakte.  En die zijn – zoals wel vaker wanneer ik een museum bezoek – de mogelijkheden om oud handwerk te zien in de historische context. En alle gedachte-associaties die ik krijg bij het zien van al dat moois.

Allereerst de gang: daar hangen aan weerszijden van een oude kaart blauwe bordjes en tegeltjes. Ik denk gelijk aan mijn eigen blauwe geborduurde tegeltjes, die ik recent op mijn blog heb laten zien. Hier een deftige illustratie hoe die tegeltjes vroeger ook door de hoogste sociale klasse werden gewaardeerd.

Naast de trap hingen ingelijste wapens. Hier dacht ik aan een geborduurd wapen wat ik recent heb gekregen. Dat laat ik in een apart blogje zien.
Boven nog veel meer wapenfeiten, en een kunstzinnige manier om de decoratieve kracht van oosterse tapijten te benadrukken.

Op bijna alle bedden lagen geborduurde opbergzakken voor het nachtgoed.

Recent heb ik nog zo’n opbergzak in mijn shop geplaatst. De koper mag weten: dat is dus eigenlijk ook een museum-stuk….

En dan die mooie witte gebreide sokken die aan een lade hingen in de mahoniehouten kast op de kamer van de dienstbodes. Ook weer een fijne foto die ik kan gebruiken, als ik zelf ook nog weer wat van zulke sokken in mijn shop wil plaatsen.

Wij bezochten het museum op een stralende voorjaarsdag, en wat kun je dan genieten van de mogelijkheid om zomaar zo’n prachtig huis door te lopen. Ik besefte dat voorrecht nog meer toen we in een slaapkamer kwamen waar de voorjaarsschoonmaak werd uitgebeeld. De dienstbodes van vroeger hadden geen tijd om zomaar door een vreemde stad te dwalen als het zonnetje schijnt, maar moesten hard werken. De voorjaarsschoonmaak was aan vaste regels gebonden. Kamers werden leeggeruimd, vloerkleden geklopt, gordijnen gewassen, meubilair gerepareerd en in de was gezet. Wat een werk allemaal!

Zelf spaar ik die vroegere mandjes, ik heb er al acht. Wel leuk om er weer eens één te zien in de vroegere context.

Nu naar de tweede verdieping. Wat is daar vroeger ook hard gewerkt! Ik denk aan het linnengoed wat ik ook nog in een doos heb. Eerdaags zal ik daar nog eens wat uit halen voor m’n shop. Te bedenken dat er vroeger zo hard voor is gewerkt om het allemaal te maken en schoon te houden, doet je ook de waarde beseffen van dat oude linnengoed.

En er stond een mangelbak met fijne kanten en kraagjes. Daar heb ik ook nog wat van.
En ook interessant om te zien: dat er vroeger voor elke klus een aparte doek was. De functie werd ingeweven.

Nu nog naar de zolder, hier staat een grote collectie oud speelgoed. O.a. een flink aantal poppenhuizen. Ik denk aan een klein oud poppetje wat ik recent vond. Dat zou zomaar uit zo’n oud poppehuis kunnen zijn gekomen.

Onze toer door het monumentale en zeer fraai ingerichte huis zit erop. Terug beneden wil ik nog even naar de mini-Nachtwacht kijken. Verzamelaar van Gijn kon natuurlijk de echte niet verwerven, en in die tijd was het gebruikelijk om dan een kopie te laten maken. Hij hangt hier mooi!
En ook hier had ik een goede reden om er een foto van te maken. Dat lees je in een volgend blogje.

Pràchtig, zulke museum-huizen! Ik heb er veel foto’s van laten zien, die ook weer een beetje bijdragen aan het laten zien van oud handwerk-in-context. En die aanleiding waren om nog wat leuke dingen in m’n shop te plaatsen.