De vrouw op mijn nieuwste tapisserietas doet mij denken aan Emily Dickinson. En ook de kleurenovereenkomst van de gedichtenbundel met het nageborduurde schilderij (waar ik nu een tas van heb gemaakt) is frappant. Van de beroemde Amerikaanse dichteres wordt gezegd dat haar eigenzinnige maar universele gedichten telkens nieuwe generatie poëzieliefhebbers aanspreekt. Als tiener kwam ik op school met haar gedichten in aanraking en één bleef bij me hangen. Vanwege de intrigerende titel: “I am nobody.” Een tijdje geleden vond ik op de grootste boekenmarkt van Europa deze gedichtenbundel en ik ging gelijk erin bladeren: Staat dat gedicht er ook in? Het stond erin, en toen kocht ik het boekje. Daarna ging ik langs de IJssel zitten lezen, want ik was weer helemaal terug in m’n tienertijd door deze gedichten. O, nostalgie! Datzelfde gevoel roept deze tas ook bij me op. Waarschijnlijk door al die bruine kleuren. Een vrouw die bij het venster staat. Vensters! Vensters moeten open! Ik heb deze vrouw tot leven willen
brengen door haar uit haar bedompte lijst te halen. Nu mag ze op deze tas gezien worden. Emily Dickinson – die behoort tot de belangrijkste dichteressen van de negentiende eeuw – had er ook alles aan gedaan om gehoord en gezien te worden. Ze maakte vele, vele eigenzinnige gedichten. Maar pas nà haar dood braken die echt door. Het hier genoemde gedicht geeft het al een beetje weer. Het blijft niet steken bij “I am nobody”, maar direct daarop volgt: “Who are you?”
