Zo’n grauwe grijze koude decemberdag, waarop je volop voelt dat het winter is. Ik fietste naar de stad voor wat boodschappen en kwam deze circustent tegen. Vlakbij mijn huis nog wel. Wat zouden de mensen binnen die tent aan het doen zijn, vroeg ik me af. Oefenen? Of slapen? Of eten klaarmaken? Jammer van die blauwe vrachtwagen op de voorgrond maar ik kon geen beter plekje vinden voor de foto. Maar ach, wat zou ik me druk maken om een vrachtwagen die een plaatje verstoort? Alsof er geen andere vrachtwagen was die een hele kerstmarkt verstoorde. Mensenlevens verstoorde. Een heel land verstoort. Een continent beroert. Er was weer een aanslag in Europa. Een vrachtwagen reed op een mensenmenigte in. Wat verschrikkelijk. Kersttragiek. Mensen waren bezig zijn met vrolijke voorbereidingen, genoten van swung en sfeer. En dan wordt wreed alles verstoord. Rouw en verdriet.
Ik kwam weer thuis van m’n decemberboodschappen in de stad. Fietste langs het circus. Keek nog even op nu.nl voor het laatste nieuws. De dader is nog voortvluchtig. Ik blog nog maar wat, want ik wil er ook niet aan voorbijgaan. Vanmorgen nog even met m’n zoon geappt. Hij vliegt vandaag naar Amerika. “Fact of life tegenwoordig” schreef hij, toen we nog even appten over deze nieuwe aanslag. Bij het circus zeggen ze: De show must go on.
Maar zo voèlt het niet altijd. En daarom schrijf ik er even wat over. Het voelt grijs en koud. Zo’n dag waarop je volop voelt dat het winter is.
Oppervlakkig geeft angst pijn.
Ga even wat dieper zitten van binnen.
Angst kan ook hoop geven, kracht geven,
Eens voelde onze voorouders angst,
En omdat ze zoveel innerlijke hoop hadden, hebben wij deze basis van liefde nog steeds in onze cultuur.
Vergeet nooit de basis van onze cultuur, liefde.
Met liefde kunnen we verdriet delen.
Met liefde kunnen we pijnen doorstaan.
Met liefde kunnen we een toekomst maken.
Als je weet dat de geschiedenis ons veel geleerd heeft, maar dat liefde ons gebracht heeft waar we nu zijn.
Dan snap je ook dat terreur meer een wanhoopsdaad met schade is. Die dwingt je om angst te maken, en wenst dat je je innerlijke liefde de deur wijst.
Echter terreur kan niet op tegen al die mensen met liefde die bereidt zijn elkaar te helpen en te ondersteunen.
Je kunt uit een veld met bloemen enkele weg ritsen, je kunt een heel veld maaien, echter wat je ook doet bloemen zullen altijd vroeg of laat weer verschijnen.
Zo is het ook met liefde.
Help een ander. Met een gebaar, eenknuffel, een glimlach en een hand.
Want verdriet en pijn kun je dragen, doordat je weet dat liefde om je heen is.
Angst van terreur kun je dragen als je weet dat er naasten zijn die elkaar opvangen.
Verlies van dierbare kun je dragen, als je weet dat je naasten hebt die je in liefde opvangen.
Kijk dus niet naar het grauwe, van de wolken, kijk en rijk naar het zonlicht, breng zelf wat zonlicht, en het grauw zal geen grauw meer zijn.
Veel liefs iedereen toegewenst,
Zomaar een mens, net zoals u.
P.s een tip. Kijk is op internet en zoek is uit, uit welke familie’s/stammen terreurleiders komen.
U zult zien dat de basis niets met geloof te maken heeft, maar alles met macht en gebieds uitbreiding.
Laat u niet verblinden, wordt niet kwaad op mensen die niet kwaad willend zijn.
Heb geen angst, omdat een medemens. Kijk kritisch naar het beleid van een enkeling.
En besef als een enkeling zoveel mensen kan bereiken, met beloftes.
Hoeveel mensen kunnen wij dan zelf bereiken met oprechtheid vanuit ons eigen innnelijke hart.
Bedankt voor je oproep om de liefde centraal te laten staan.