Ontmoetingen in Utrecht

In ieder geval één bloglezeres zal het leuk vinden om deze foto te zien. Via m’n blog kreeg ik contact met een vrouw uit het buitenland, die een keer iets bij me kocht. Ze mailde me dat ze vroeger in Utrecht had gestudeerd en op de Oude Gracht woonde. Ze had me zelfs het huisnummer genoemd en ik mailde haar: “Dan ga ik daar wel eens een kijkje nemen!” Wat een mooi ‘kijkje’! Geen wonder dat ze goede herinneringen heeft aan haar studieperiode in de Domstad! Deze foto is genomen van vlak vóór haar oude voordeur.

Dit blogje gaat over ‘ontmoetingen’. Digitale ontmoetingen zijn leuk (en ik krijg ineens via m’n blog nog meer leuke reacties uit het buitenland), maar echte ook! Vorige week zocht ik m’n nicht op die tijdelijk in Utrecht woont, en vandaag ging ik gewoon nòg een keer. Sommige gelegenheden moet je gewoon een beetje uitbuiten. Dus zat ik vanmorgen om half 11 al aan de koffie in zo’n oud grachtenhuis. En ’s middags zat ik met m’n zoon op een terrasje. Buiten! Half november! Met uitzicht op de Dom! Dat was allemaal erg leuk.

Bij m’n nicht zag ik een kussen waarvoor ik haar ooit nog eens het materiaal heb aangeleverd. Ze woonde toen aan het andere eind van de wereld en ik dacht: “Dat meisje moet toch ook wel eens wat te borduren hebben, al woont ze in de tropen.” En ik stuurde haar dit Hollandse pakket.” Nu zag ik het na al die jaren weer terug. Leuk om te zien!
En een toevallige illustratie van wat ik vanmorgen schreef: als je een stuk stramien hebt en wat wol, dan kun je daar ook prima op borduren. Dan wordt het motief gewoon wat groter.
En het wordt nog wat toevalliger. Bij thuiskomst was er een mailtje van een andere bloglezeres. Zij stuurde me uit weer een ander ver land ook wat foto’s van kussens. Met wat uitleg waarom die kussens voor haar veel betekenen. Gezellige digitale ontmoetingen dus, en ook een paar echte vandaag.
En een tip voor tantes: geef ook eens een kussenpakket aan je nicht. Wie weet zie je het na twintig jaar dan ineens terug op een verrassende plek!