Soms valt het niet mee

’s Ochtends:
Vanmorgen valt het me zwaar om weer naar de tandarts te gaan.
Ik vind het moeilijk om om te schakelen na een heel intensief weekend. Er was zoveel wat bij me ‘binnenkwam’. Wat me bezighoudt. Wat te maken heeft met het opruimen van mijn ouderlijk huis.
Ik vind het moeilijk om nu weer vroeg weg te gaan. Me klaar te maken. Geen zin in de tijdsdruk, maar die is er wel. Ik zie er tegenop om dat eind weer te rijden, maar gelukkig gaat m’n man mee en hoef ik niet alleen. Vanmorgen krijg ik de laatste nieuwe beugeldraad. Ik mag er blij om zijn, het eind van het lange beugel-traject begint in zicht te komen.
Terwijl ik nog even wat (van me af) schrijf voordat ik weg moet, realiseer ik me ook dat ik dankbaar ben voor zoveel steun. Er zijn zoveel lieve dingen tegen me gezegd. Ik hoef me niet te laten overweldigen, ook al is het soms veel wat er op me afkomt. Ik mag toch blijven stralen, net als die laatste goudsbloemen.
En nu moet ik weg!

’s Avonds:
Daar stond ik dan weer op maandagmorgen, nog even langs de Waal. Ik was wat gehaast weggegaan en had geen speciaal handwerk meegenomen. Er lag nog wel een geweven kleed in de auto. Nu lijkt het net of ik vreemde vogels aan het zoeken ben langs de rivier. Maar die waren er niet en toen ben ik bij de tandarts naar binnengegaan. Helaas viel het tegen en ging die laatste beugeldraad nog niet door. Maar dan weten jullie weer even hoe ik eruitzie…