Twee keer een foto van een geborduurde tas

Een tas is net als een mens: hij kan zich aanpassen aan de omgeving. Dat ‘ontdekte’ ik vandaag. Ik had een bijzondere dag, want ik ging nog eens naar het dorp waar ik tot vorig jaar zo vaak en zo graag kwam. Eerst met de auto naar m’n zus, die daar nog in het dorp woont. Ik ging een beetje eerder dan we hadden afgesproken. “Mag ik je fiets lenen?” vroeg ik, “dan zie je me straks wel weer.” Ik wilde graag nog een keer door de bekende straten fietsen. Ik had de bestellingen die vandaag op de post moesten meegenomen en vond het leuk om die op de fiets naar het plaatselijke postagentschap te brengen. Precies voor de ingang van de winkel kwam ik de oude buurvrouw tegen. Ze was verrast om mij daar te zien en zei gelijk: “Ik heb nèt vanmorgen aan je gedacht!” Ik zei: “Zal ik bij u een kopje koffie komen drinken? Dan ben ik over een kwartiertje bij u.” En zo zat ik vanmorgen bij de oude buurvrouw op de bank en keek naar het huis ernaast. Dat huis was tientallen jaren ons ouderlijk huis geweest, en nu niet meer. Het was mooi om zo nog wat te kunnen napraten over die lange periode dat zij en mijn moeder buurvrouwen waren. En ik vond het frappant dat ik precies bij haar koffie kon drinken op een dag dat zij net aan mij denkt. We zijn elkaar nog niet vergeten! Deze oudere mevrouw is vroeger handwerkjuf geweest en natuurlijk maakte ze een opmerking over mijn Thaise Tas, die ik naast me op de bank had gezet.

Daarna ging ik naar m’n zus. Ik mocht helpen met inpakken. Nu onze moeder er niet meer is, vertrekt zij ook uit het dorp. En dan zijn er ook altijd dingen waar je wat weemoedig van wordt, omdat ze bijna voorbij zijn. Zoals hazelnoten rapen, pal voor het huis van m’n zus. Ze lagen er nu weer volop, dus ik heb eerst een kwartiertje geraapt, voordat ik naar binnen ging. In het herfstzonnetje na een felle regenbui leken de kleuren van de tas nu intenser. De tas past zich aan de omgeving aan. En wij moeten ons ook altijd aanpassen, aan veranderende omstandigheden. Het was mooi om vandaag nog weer even terug te zijn in het oude dorp. Om de oude buurvrouw te horen zeggen: “Tja kind, zo gaat dat nou eenmaal.” Maar het zal toch gek zijn als mijn zus daar ook niet meer woont.

Weet je wat? Dan zoek ik wel een ander hazelnoten-plekje!

4 gedachten over “Twee keer een foto van een geborduurde tas”

  1. Margriet, wat een mooi bij de herfst passend verhaal.
    Maar, dit zijn toch geen beukenootjes? Eerder een apart soort eikeltjes of hazelnoten?
    Groeten uit een regenachtig Woerden.

  2. Je hebt gelijk! Het was al laat gisteravond, toen ik dit blogje schreef. Hazelnoten zijn het dus! Die vind ik leuk om op te rapen en open te kraken en op te eten. Een tijdrovend maar leuk klusje. Het valt me trouwens wel op dat ik dan de enige ben die de moeite neemt om die lekkere nootjes op te rapen. Is er niemand anders in die woonwijk die daar wat in ziet? Wel gek hoor, het zijn gewoon goede nootjes en we hoeven ze toch niet in de winkel te kopen als ze daar gewoon op de grond liggen?

  3. Ik was onlangs bij het graf van mijn moeder en grootouders; daar was een donker eekhoorntje fanatiek hazelnoten aan het verzamelen en bij de graven aan het verstoppen. Ook zat hij op hun grafsteen ons te bekijken en om daarna weer snel verder te gaan met wintervoorraad aanleggen. Hij ging daar ook gewoon mee door terwijl ik het graf beplantte. Ik heb een paar bolsters meegenomen, maar de rest (was veel dit jaar) voor de dieren overgelaten. Ik vind deze kleintjes trouwens altijd veel lekkerder dan die gekweekte dikke uit de winkel. Als kind zocht ik ze wel altijd hier in de Hazelaarlaan (ja, met hazelnootbomen!). Soms denk ik dat men het niet meer weet: de pruimpjes bij de overburen werden altijd door hun Marokkaanse hulp geplukt want de buren wisten er niets mee te doen.

  4. Zelf gezochte hazelnoten zijn heerlijk, helemaal als je de gedopte in de oven roostert. Maar dat doppen, dat is zo’n werk en wilde hazelnootjes zijn ook nog eens heel klein.
    Het verbaast me toch altijd dat wij Nederlanders zo weinig doen met wat de natuur ons gratis te bieden heeft. Wij gaan vaak naar Frankrijk en daar weten ze juist heel goed gebruik te maken van dat alles. Het is zo jammer dat veel lekkers of moois gewoon op de grond licht weg te rotten.
    Anderzijds: fijn dat niet iedereen het doet, dan blijft er voor de liefhebber genoeg over om te genieten. Want een dennenappel meenemen uit het bos is toch zó veel leuker dan ze per stuk of in een zakje duur te kopen bij de bloemist?
    Natuurlijk niet alles meenemen, niets vernielen en samen genieten met de dieren.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Meer lezen? Wellicht is dit interessant...

Scroll naar boven
Archief van de blogjes
Blogjes per week

De laatste 15 weken worden weergegeven

Blogjes per maand

2024

2023

2022

2021

2020

2019

2018

2017

2016

2015

2014

2013

Bedankt voor het bericht

Het bericht is succesvol verstuurd.

Bedankt hiervoor.