Het jaar is rond. Voor mij wel want ik ben jarig!
Héérlijk, zo’n afgerond jaar!
Hopelijk voor jullie ook allemaal.

Ik ben in Amsterdam geboren en heb daarom altijd extra liefde gehad voor het Amsterdamse-huizen patroon van Mies Bloch. Ik borduurde het al toen ik 17 was, en dat vertelde ik vorig jaar ook in m’n oudejaars-blogje (voor als je het nog wilt nalezen). Het afgelopen jaar is het patroon ook heel geliefd geworden bij andere handwerkliefhebbers en als ik nog twintig boeken had waar dit patroon in staat, dan zou ik die zò kunnen verkopen want ik kreeg contact met iemand die ze graag allemaal wil.

Maar vandaag staat m’n hoofd niet naar boeken en niet naar patronen en niet naar borduren. Want ik ben jarig en het is de laatste dag van het jaar en ik trek erop uit! Ik ga een dagje naar familie in ons buurland (daar knallen ze wat minder hard).

Ik wens jullie allemaal een goede afronding van het jaar. Morgen ben ik er weer: dan met mijn nieuwjaarswensen!

De foto’s zijn gemaakt op een oude Märklintafel. Onze zoon was bezig met een sentimental-journey naar z’n jeugd en wilde nog eens zijn treintje laten rijden. Vóórdat de boel daarna weer werd opgeborgen, maakte ik nog wat foto’s want op die oude groene ondergrond komt het handwerk goed uit. Onze kinderen maakten vroeger zelf boompjes, maar vandaag ga ik naar een heel groot bos om echte bomen te zien. En wat doen jullie op Oudejaarsdag? Maken jullie ook sentimental journeys? Fijne laatste dag gewenst!

Twee jaar heb ik elke dag geblogd over handwerk op mijn eigen blog.
Daar heb ik een heel leuk lezerspubliek opgebouwd en daar voel ik mij comfortabel.
En nu is het jaar bijna ten einde en ga ik ook op Facebook.
Facebook is veel vluchtiger en je kunt er maar korte stukjes op schrijven, maar het heeft ook voordelen, zoals snellere interaktie.
M’n blog heeft als voordeel dat ik naar hartelust foto’s kan plaatsen zoveel als ik wil. Bijvoorbeeld extra foto’s bij de boeken die ik te koop heb.
En m’n blog heeft ook als voordeel dat al die oude blogs via de zoekfunctie nog te lezen zijn (en daar wordt verrassend vaak gebruik van gemaakt!)
Vanaf nu ga ik dus beide doen!! Elke dag bloggen op m’n blog, en elke dag iets op Facebook.

Vraag aan jullie: Als je ook op Facebook bent, wil je me daar dan liken?
En wil je het Welkom-bericht delen op je eigen pagina?
Elke tiende like krijgt van mij een presentje!
https://www.facebook.com/tweedehandswerk/

Oude borduurpatronen: mooi om te zien, of je ze nou wel of niet gaat borduren.
Ik heb een heel oud boekje met biedermeier-achtige patronen en die zien er nostalgisch-mooi uit. Ik zou het boekje in m’n shop kunnen plaatsen en dan zou ik erbij schrijven dat de meeste velletjes van het boekje door de ouderdom los liggen. Maar ik heb een veel leuker idee: ik heb zes van deze velletjes los gefotografeerd. En ik ga ze ook los weggeven! Het is m’n oud-en-nieuw-give away!

Give-away’s heb je in blogland in allerlei soorten. Soms hoef je er niks voor te doen, alleen een mailtje of een reactie sturen dat je graag in aanmerking wilt komen voor hetgeen op die blog wordt weggegeven.
En soms wordt gevraagd of je iets wilt terugdoen.
Ik ga nu voor allebei. Wil je in aanmerking komen voor één zo’n velletje met nostalgisch borduurpatroon, waarop achterop een alfabet staat? Dan kun je reageren per mail of op bij de reacties op m’n blog. In de collage hieronder zie je zes verschillende patroon-blaadjes en je kunt aangeven welke je wilt ontvangen.

Maar ik zou het ook leuk vinden om met deze give-away nog wat meer bekendheid te krijgen. Heb je zelf een blog? Misschien wil je dan mijn blog bij jou in de kantlijn plaatsen, waardoor ik nog wat meer nieuwe bezoekers krijg. Als je dit doet, laat het me dan weten en dan stuur ik je ook zo’n patroon want ik heb er een paar achtergehouden. Of iets anders als je dat liever wilt.

Oude patronen dus bij de afsluiting van het oude jaar! Het leek me wel toepasselijk, omdat deze oude patronen gelijk goed weergeven waarom het zo leuk is om met oud handwerk en oude patronen(boeken) bezig te zijn.
En dan òp naar het nieuwe jaar! Met nieuwe bezoekers en heel veel nieuwe foto’s en oude en nieuwe boeken en nieuwe en oude handwerken!

Twee jaar lang konden borduurliefhebbers elke week een randje borduren wat op internet werd gepubliceerd. Als laatste werd een olifanten-randje getoond en nu zo kwam er een einde aan een ongelooflijk populair project, waardoor heel veel vrouwen weer gingen borduren. Ik deed vorig jaar mee en borduurde een loper vol met randjes maar maakte hem niet ze heel erg lang. Ik legde hem in december op de piano en daar past hij precies. Is het jullie trouwens opgevallen dat de kerstpostzegels dit jaar dezelfde kleuren hebben als de geborduurde randjes? Ik heb nog wat bedacht om mijn laatste kerstzegels op te maken en daarover lees je in mijn andere blogje van vandaag.

De piano wordt steeds voller met spulletjes die zich in de loop van zo’n decembermaand vanzelf zich aandienen. “Leg maar even neer”, zo gaat dat waarschijnlijk overal wel. De randen-loper is inmiddels haast niet meer zichtbaar!
In mijn blogje van gisteren schreef ik dat ik op zoek ging naar stralende sterren (gewoon lekker weg en van het mooie weer genieten). En ik had ècht niet gedacht dat ik met dit kussen thuis zou komen! Het stond daar gewoon ‘zomaar ergens’ (het woord kringloopwinkel wil ik niet te vaak noemen op m’n blog). En even later was het van mij! Dat was me nog eens een mooie stralende ster! En ook nog weer met diezelfde kleuren rood en blauw!

Ik ben wel benieuwd wie van mijn lezers de geborduurde randjes-per-week nog meer als pianoloper gebruikt.
De initiatiefneemsters van het succesvolle RPW-project (Simone en Annelies) hebben na die 2 x 52 weken randjes borduren nu iets nieuws bedacht: in 2016 gaan er letters geborduurd worden! Super!

Vroeger droogden we bloemen. We hingen ze ondersteboven aan het plafond en versierden er onze huizen mee. En kantoren, want ik heb ook nog herinneringen dat ik bosjes droogbloemen meenam naar m’n werk en ze daar achter de tekstverwerker ophing. Al dat gedroogde-bloemen-gedoe hoort heel erg bij de seventies en ik vond het destijds geweldig. Nu vind ik iets anders mooi: dit geborduurde droogbloemen-schilderij naar ontwerp van Mies Bloch. Er was in die droogbloemen-tijd een gratis patroon bij het tijdschrift Margriet en daarom hebben zoveel vrouwen dit patroon destijds gebruikt om zelf ook een droogbloemen-schilderij te borduren. Ik heb ze gevonden met witte achtergrond, met bruine achtergrond en met groene achtergrond. En er zijn vast nog wel meer kleuren te vinden. Gister zag ik er nog één maar die liet ik staan: eerst deze maar eens laten zien. Deze met rode achtergrond staat nu in onze woonkamer tussen de kerstspullen en voegt een vrolijke noot toe.

It is the season to be jolly en nu wij een paar vrije dagen hebben en het zonnetje ook nog zo uitbundig schijnt (is het echt eind december?) ga ik op stap om de sterren die overal stralen op te zoeken.

Een mooie dag  om van het mooie weer en het naderende einde van dit OUDE jaar te genieten. Fijne dag gewenst!

Tussen kerst en oudejaar: een bijzondere tijd!
Ik spaar deze kaarten die vroeger zijn uitgegeven in de serie Voor-het-kind. De opbrengst van de verkoop van die kaarten was voor goede doelen. Er is een keer een serie geweest met ontwerpen van Mies Bloch, met kruissteek-tafereeljes. Ik heb er één met een kerstboom-tafereeltje en met een schaats-tafereeltje. Het eerste hebben we achter de rug en of het tweede nog komt weten we niet. Maar de kaarten zijn leuk!

Op een dag dat het rustiger is dan anders gingen wij naar het Rijksmuseum in Amsterdam. Bij binnenkomst werd er even gekeken of er niks kwaads in onze tassen zat. Nee, alleen een borduurwerk en een fototoestel: we mochten doorlopen. En dat deden we: rechtstreeks naar de eregalerij. Hier hangen de echte grote kunstwerken waar Nederlandse schilders wereldfaam mee hebben verworven. Eerst hadden we het plezier om bijna alleen voor de Nachtwacht te staan, en dat komt haast nooit voor, dat je daar een foto kunt nemen zonder ander publiek erop. En daarna wilde ik graag naar de plek waar de Vermeers hangen. Twee supposten stonden daar op wacht en ik liep naar ze toe. “Mag ik wat vragen? Ik heb een borduurwerk meegenomen want borduren is nu weer razendpopulair. Ik heb een borduurwerk van het melkmeisje en dat wil ik graag even náást de echte ophouden. Vind u dat goed?” Ze moesten even met elkaar overleggen en wilden eigenlijk zeggen dat dat niet mocht. Buiten de orde. Zoiets dòe je niet in het Rijksmuseum. “Vorig jaar had ik ook zo’n borduurwerk mee, en toen mocht ik het naast de Nachtwacht ophouden”, hielp ik ze een handje. En omdat dat tòen ook mocht, mocht het nu weer.

En met enorm veel plezier kon ik de foto maken die ik in gedachten had: Een tapisserie-borduurwerk van het Melkmeisje náást het echte Meesterwerk. Subliem! Ik mocht niet te ver achter het lijntje rijken en ik wist dat mijn momentje ook maar kort was. Anderen wilden ook graag weer in opperste aandacht naar het echte kunstwerk kijken. Mensen komen daarvoor uit Japan en Amerika en ondanks de relatieve rust van een feestdag was het toch druk genoeg. Je ziet  steeds mensen die op hun beurt wachten en als dan iemand anders opschuift, dan kunnen zìj even vol aandacht naar het schilderij van Johannes Vermeer kijken. Het schilderij uit 1658 wat al door miljoenen mensen is bewonderd. In een oude veiling catalogus aan het eind van de 17e eeuw werd dit werk vermeld als een “Meyd die melk uytgiet’.

Dit sublieme meesterwerk met de prachtige kleuren en de sterke compositie is heel vaak gereproduceerd. Op allerlei manieren: vroeger al in allerlei afdrukken op kalenders en posters en kaarten. En nu in onze tijd nog veel meer. Ik kocht dit jaar een mok met door mij geliefde melkmeisje erop (die kon je bij Blokker kopen, met zegeltjes van DE). En er zijn nog honderden andere mogelijkheden om de afbeelding van dit beroemde meisje dagelijks om je heen te zien. Dat was een halve eeuw geleden nog niet zo. Maar toen hadden mensen iets anders bedacht wanneer ze geen geld of mogelijkheden hadden om naar Amsterdam te reizen: ze bordúúrden die beroemde schilderijen! Lange tijd lagen die tapisserie-schilderijen  voor verguisd op rommelmarkten en iedereen deed er denigrerend over. Maar nu zijn deze borduurwerken van onze oma’s weer populair. Ik heb er drie en daar maakte ik al eens eerder een foto van. En een vierde (zonder lijst) nam ik dus nu mee naar het Rijksmuseum, voor mijn foto.

Dit borduurwerk plaats ik nu in m’n shop en ik hoop dat iemand er net zoveel plezier mee gaat hebben als ik had toen ik een paar dagen geleden deze foto’s maakte. Een tip voor iemand die het wil kopen: je kunt er natuurlijk een tas van maken en dan hoef je ook geen toestemming te vragen om het mee te nemen in het museum, want dan is het gewoon je tas!
Toen mijn momentje vóór het beroemde schilderij voorbij was, en ik een stap naar achter deed zodat anderen er ook weer vóór konden staan, merkte ik dat er wèl naar mij gekeken was. Verschillende mensen die daar ook stonden lachten naar me en één man kwam naar me toe en zei dat hij het een leuke aktie vond, en dat het een mooi borduurwerk is. En nog glimmend van plezier vervolgde ik mijn weg weer door het Rijksmuseum.

Het jaar loopt ten einde en ons abonnement op het Nationaal Park de Hoge Veluwe ook. Dit jaar konden we met onze auto het Park op en dat deden we voldoende vaak om ‘het abonnement eruit te halen’ maar we wilden nog één keer: vandaag op ‘derde kerstdag’. We waren niet de enigen die dat wilden en het was gewoon net zo druk als ’s zomers. Ik had een oude quilt en een thermoskan met koffie meegenomen, maar nèt toen we eraan toe waren om te gaan picknicken begon het te regenen. Dus stopten we de boel weer in de rugzak en gingen naar het museum.

Op dit park zijn een paar plekken waar je witte fietsen kunt pakken en daarmee kun je het hele park doorfietsen. Daar wordt veel gebruik van gemaakt en het is ook erg leuk om te doen. Midden in het land een stukje buitenland, zo voelt dat. Maar het is gewoon een flinke zandverstuiving en een groot bos en het is er altijd rustig. Want al die andere fietsers die je tegenkomt ondersteunen juist het gevoel dat het leuk is om daar te zijn en het is niet hinderlijk of zo want het gebied is groot genoeg. En je kunt er heerlijk uitwaaien.

Ik hing m’n oude quilt aan de bomen en terwijl ik daarmee bezig was kreeg ik een compliment van een echtpaar wat net langsliep. Ze stelden wat vragen en dus gaf ik uitleg: “Het is al een oude quilt, dus ik ben er niet meer zo zuinig op en gebruik hem gewoon als picknickkleed. Ik maakte hem twintig jaar geleden al, van allerlei oude kerststofjes uit de negentiger jaren.” En waarom ik dan die foto’s maakte? “Die zet ik vanavond op m’n blog” zei ik, “ik blog elke dag over iets met handwerk.” Daar zijn jullie inmiddels aan gewend en dit was het dan weer voor vandaag!

Een bekend Engels kerstliedje uit misschien wel de 16e eeuw bezingt de twaalf dagen vanaf kerstfeest. In het liedje krijgt iemand op de eerste dag een patrijs in een perenboom van haar geliefde, op de tweede dag twee tortelduiven en op de derde dag drie franse hennen. En op de volgende dagen wordt de lijst nog wat langer. Ik vind het een vreemd liedje maar ook illustratief voor het feit dat kerst met ongelooflijk veel variaties wordt gevierd. In dit blogje geef ik een impressie van hoe wij deze dagen vierden en het is echt alleen maar een aan-elkaar-praten van wat foto’s die ik eerder maakte en nog even wil laten zien.

Op eerste kerstdag zagen wij in Amsterdam de narcissen bloeien! Vanuit een rijdende auto wilde ik dat vastleggen wat natuurlijk geen mooie foto oplevert maar ik wil dit uitzonderlijke fenomeen toch graag even laten zien. Narcissen met kerst! Het was een heel veldje vol op de toegangsweg naar de A1 en ik was er helemaal enthousiast over. Na die foto zat ik nog met m’n fototoestel op schoot en toen lukte het me ook eens om de kerk in Naarden te fotograferen vanuit de auto. Er is een stukje snelweg waarop je  deze monumentale kerk altijd zo mooi kunt zien liggen. Deze kerk is beroemd geworden in Nederland omdat ieder jaar daar de Mattheus-passion wordt opgevoerd die de helft van de regering altijd bijwoont. Maar nu is het geen pasen (ondanks die narcissen) maar kerst en wij spoedden ons naar huis om een kerstdiner voor te bereiden voor familie. Het verslag van ons bezoek aan Amsterdam komt later.

En op de tweede kerstdag  hadden we dan gister en huis vol visite en dat was fijn. Het is even flink doorwerken om alles voor elkaar te krijgen maar als iedereen dan voorzien is van eten en drinken dan zijn er altijd een paar gezellige uurtjes waarop we socializen en heen-en-weer lopen en ons vermaken. M’n nicht keek naar buiten en zag daar een kerstboom op de grond liggen, met het netje er nog omheen. En met enige verbazing vroeg ze waarom die kerstboom daar nog lag. Daar moest ik dus snel een antwoord op verzinnen. Het antwoord dat ik hem gebruikte om twee oude Ariadnes op te fotograferen was denk ik niet goed genoeg, dus er moest iets anders worden bedacht. Uiteindelijk besloten we die kerstboom gewoon binnen te halen en er lichtjes in te doen. Dat was een leuk moment en nu heb ik op de valreep ook een kerstboom in de kamer. Met meer dan genoeg inspiratie om hem te versieren; het was er alleen nog niet van gekomen.

Na het eten nog een tijdje bij elkaar zitten in de kamer: reuze gezellig. Een zus en een nicht haalden de breipennen tevoorschijn en zaten naast elkaar op de bank elkaars werk te bewonderen en wat te kletsen over wol en patronen. Het deed me denken aan deze foto die ik maakte in Garderen, toen ik een paar weken geleden daar een kerstmarkt bezocht. Dat was in een beeldentuin en daar hebben ze heel veel Ot-en-Sien beeldjes. Maar het verschil met vroeger is dat het breien toen een plicht was en nu een ontspanning.

Bij het dat woord ‘ontspanning’ heb ik  nog een andere foto die ik nu probeer aan elkaar te praten. Het is eigenlijk niet echt mijn stijl om in één blogje meerdere onderwerpen aan elkaar te breien of te haken  maar ik zie op andere blogs vaak dat mensen dat zo doen en ik wou het ook eens proberen. Maar ik merk dat ik nu zo’n ratel-verhaal krijg en ik weet niet of ik me daar nu wel zo bij thuis voel. Maar misschien vinden jullie het gezellig om op deze derde kerstdag wat ratel-verhalen te lezen dus doe ik het ook eens zo. Op deze zilvergrijze foto is trouwens wèl wat spanning te zien, van het strakgetrokken haakwerkje waaraan een paar klokjes zijn gehangen. Ik zag dat het haken en breien met glanzend zilver- en gouddraad nu ook weer populair is en je kunt er leuke effecten mee bereiken.

Ik begon dit ratel-blogje met het de (vreemde) kadootjes die iemand van haar geliefde kreeg gedurende twaalf kerstdagen. It is the season to be jolly. Ik vind het heerlijk om naar de kerk te gaan met kerst en met duizenden anderen te zingen over de komst van het Licht in de wereld. En het is ook heerlijk om elkaar kadootjes en aandacht te geven, mooie kaarten te maken en te versturen, kerstbomen te versieren en met familie op de bank te zitten breien. En lekker te eten en er weer op uit te trekken. Dat laatste ga ik zodadelijk weer doen als ik m’n ongewone blog heb beëindigd. Ik heb er van geleerd dat ik me voortaan weer bij één onderwerp per blogje hou, daar voel ik me prettiger bij. Ik wens jullie vandaag – de derde kerstdag – een fijne dag toe en hoop dat jullie ook genieten van het uitzonderlijk zachte weer, de tijd om te ontspannen en fijne dingen te doen, en stil te staan bij de boodschap van de (voorbije) kerst. Tenslotte nog een foto van de retro-kerstloper waar wij gister tegenaan keken omdat ik hem op tafel had gelegd. Ook zo lekker groen!

Groeten voor allen en een fijne dag toegewenst! Ik denk dat ik het bloggen op 2e kerstdag maar even oversla, wegens naderende drukte van een kerstdiner.
Maar in mijn nieuwsbrief die ik elke zaterdagochtend verstuur heb ik zojuist wèl wat meer geschreven. Als je deze nieuwsbrief ook wilt lezen, kun je je er op abonneren. En als hij je niet bevalt kun je je ook heel makkelijk weer afmelden.
En nu ga ik gauw de keuken in: nog genoeg te doen voordat alles netjes is.

Op eerste kerstdag naar het Rijksmuseum: groots!
De afgelopen jaren is veel geschreven over de renovatie van het neo-gotische gebouw wat zo bepalend is voor Amsterdam. Veel mensen hadden kritiek of juist grote bewondering voor de architect, die met zijn bouwstijl het katholicisme terugbracht naar Amsterdam. In onze tijd is min of meer besloten dat ‘Architectuur met een boodschap’ weer okee is en het voelde ook wel goed om vanmorgen hier bij de ingang van dit nationale museum te staan. Kerst in het Rijks!
Aan mijn voeten een grootse mozaiekvloer met in het rond diverse levensbomen.
En in het midden van deze cirkel het symbool van de Alfa en Omega.

Dit zijn de eerste en de laatste letters van het Griekse alfabet. Die twee letters bij elkaar betekent “het begin en het einde”. Het is natuurlijk wel nuttig en interessant om elk jaar kerst te vieren en de Nativity-story opnieuw te horen, maar het is ook wel zo dat die baby die toen in Bethlehem geboren werd, opgegroeid is tot een Man die de wereld veranderde. Veel mensen zijn wel bekend met de gebeurtenissen die met kerst en pasen en tijdens andere feesten herdacht worden, maar er is ook nog een deel van de Geschiedenis die nog Toekomst is. Die toekomst wordt in het laatste bijbelboek beschreven en daar komt de symboliek vandaan op die mozaiekvloer in het Rijksmuseum. In het laatste hoofdstuk, op de allerlaatste bladzijde van de bijbel staat dat Jezus (die dood is geweest en weer leeft) zei tegen Johannes:
“Zie, Ik kom spoedig en mijn loon is bij Mij om een ieder te vergelden, naardat zijn werk is. Ik ben de alpha en omega, de eerste en de laatste, het begin en het einde. Zalig zij, die hun gewaden wassen, opdat zij recht mogen hebben op het geboomte des levens en door de poorten ingaan in de stad.”

Dat zijn dus de bijna-laatste woorden van de bijbel. Indrukwekkende woorden. Ik borduurde een levensboom naar een motief uit de zeventiende eeuw. Al eeuwenlang wordt dit motief gebruikt om te borduren en te schilderen. En dat gaat net zo lang door totdat die woorden waarheid zijn geworden. Dat is het spannende van “kerst vieren”. Het is niet alleen terugkijken naar een ver verleden, maar ook een uitkijken naar een nabije toekomst.

Het kerstevangelie wordt vandaag over de hele wereld gelezen. Het staat opgetekend in het tweede hoofdstuk van Lukas:

En opeens stond er een engel bij de herders en die zei tot hen:
“Ik verkondig u grote blijdschap: U is heden de Heiland geboren, namelijk Christus, de Here, in de stad van David.
En dit zij u het teken: Gij zult het kind vinden in doeken gewikkeld en liggende in een kribbe. En plotseling was er bij de engel een grote hemelse legermacht, die God loofde, zeggende:
Ere zij God in de hoge, en vrede op aarde bij mensen van het welbehagen.”

Een hemelse boodschap!

In kerstnachtdiensten over de hele wereld wordt de geboorte van Jezus verkondigd. Deze gebeurtenis van het allergrootste belang heeft miljoenen kunstenaars geïnspireerd tot verbeelding en vertolking van de gegevens die hierover bekend zijn en daar komen nog steeds nieuwe expressies bij. Ik laat een simpel raamwerk zien met gehaakte vensters waaraan de klokjes tingelen. Kerstnachtdienst: met duizend mensen en een stevig drumstel Ere zij God zingen. Wij gingen naar zo’n moderne dienst waar de aloude boodschap klonk en het was prachtig!

Nu ik zo bezig was met wat boekjes over kunstbreien, kwam ik nog een bladzijde tegen in één van m’n boekjes die nog wel leuk is om te laten zien. Gebreide kerstballen kwamen de afgelopen jaren in de mode (wie had dat vroeger kunnen denken?) Je kunt ze ‘inbreien’ (zoals bovenstaande bal tegen de achtergrond van twee blauwe dozen) maar ook met ‘kunstbreien’ (dat is met veel ajoursteken) krijg je iets moois.

Het is bijna kerstavond. Het zachte licht en de zachte lucht maken dat het nog niet erg als kerst ‘voelt’. Wat natuurlijk nogal betrekkelijk is, want in andere delen van de wereld is het altijd zacht in de betekenis van niet-koud. En kerst heeft niks te maken met besneeuwde sterren of ballen of bomen. Kerst heeft te maken met de komst van een kind wat de wereld veranderde. Toen dit kind geboren moest worden, was er voor zijn ouders geen plaats in de herberg van Bethlehem en die omstandigheid rond zijn geboorte is miljoenvoudig bekend geworden. Nog steeds zijn er mensen voor wie geen plaats is op de wereld en daar moet dan maar plaats voor worden gemaakt. Wij en de andere mensen in onze straat en buurt kregen vandaag een brief waarin staat dat er heel dichtbij ons een AZC komt. Dat gaat de buurt veranderen. Beetje typisch van het stadsbestuur om die brief juist vandáág te bezorgen. Maar het bepaalt ons in ieder geval wèl bij de onrustige wereld waarin we kerst vieren. Een wereld waarin we kerstballen breien en ons op kreatief gebied prima amuseren, maar ook een wereld waarin schrijnend onrecht en intens verdrietige situaties zijn. Gelukkig kan dat kerst-kind van toen daar nog steeds verandering in brengen.

Dat wil zeggen: na zijn geboorte is de kerstbal aan het rollen gegaan!

Ronde rode of witte of groene gehaakte kleedjes doen het altijd goed in de kersttijd. Er is altijd wel een plekje te vinden om er één of meer neer te leggen. Ik was op een kerstmarkt in een verzorgingstehuis (een paar weken geleden) en daar kocht ik de rode omhaakte rondjes. Eigenlijk meer omdat ik het leuk vond om iets te kopen; niet omdat ik ze nou zozeer nodig heb, want ik heb best wel genoeg. Nu vind ik het leuk om ze nog even te laten zien. Een tip misschien voor iemand die zin heeft in een klein rond kleedje, maar geen tijd meer heeft om het helemaal te haken. Je kunt dus ook een rondje knippen uit een stukje kerststof en dat omhaken: dan ben je veel sneller klaar!

Ik heb ook een heel leuk schortje uit Portugal. Voor wie het kerstgevoel ook in de keuken wil beleven! Ik heb vroeger een keer zo’n schortje kado gekregen en gebruik het al jaren. Dit soort schortjes worden in grote hoeveelheden voor toeristen gemaakt maar ik zou ze niet willen afdoen als ‘toeristenspul’. Ze zijn gewoon mooi en vrolijk.

Een band weven: dat doen we met kerst! Banden weven door samen te eten en bij elkaar te zijn. Goede stevige familiebanden!

Maar het kan ook het hele jaar door: het afgelopen jaar werd kaartweven en bandweven populair. Ik ben blij dat ik deze twee aantrekkelijke boekjes weer op m’n shop kan plaatsen. En ook nog een set kaartjes voor het kaartweven.

Terwijl ik bezig was om deze boekjes op m’n shop te plaatsen, las ik een zin uit de inleiding: “De banden (die op deze manier gemaakt worden) zijn buitengewoon stevig”. Wat een leuke zin, zo voorafgaand aan de dagen waarop ook veel families de banden weer aanhalen!

(Deze foto komt van een eerder blogje over kaartweven, waarin nog wat uitleg wordt gegeven over deze oude techniek)

“Rijvaardigheid” is een bekend woord. Je moet het opbouwen na het behalen van je roze papiertje.
Maar “Breivaardigheid” is inmiddels ook geen onbekend begrip meer. Ik ging er even op googelen en toen kreeg ik de terugkoppeling of ik misschien “Bereidvaardigheid” bedoelde. Nee, ik bedoelde “Breivaardigheid”: de vaardigheid die talloze breisters het afgelopen jaar hebben ontwikkeld. Er is enorm veel gebreid en op sommige websites zie je echt ongelooflijke sjaals voorbijkomen. Daarbij is het kleurverloop-garen ook nog eens ideaal om geraffineerde effecten te verkrijgen. Het model van deze sjaal heb ik het afgelopen jaar vaak gezien op internet en het leek me een beetje een vreemde vorm. Maar nu ik hem zelf heb (niet zelf gebreid) vind ik hem ideaal. Het draagt als een soort vosje over de schouder en blijft lekker zitten en geeft een leuk kleuraccent.

Al die ingewikkelde patronen zou je allemáál wel onder de noemer “Kunstbreien” kunnen vatten maar dat is toch niet de bedoeling. Want “kunstbreien” is al een oud woord en staat voor de techniek van ajour-breien. Meestal wordt in het rond gebreid en zo’n kleedje heeft dan een sterke uitstraling alsof het kant is. Iemand vroeg me of ik ook patronen heb van vierkante gebreide kleedjes, en nu kan ik daarop antwoorden dat ik een boek heb gevonden waar vierkante kleedjes in staan: Het nieuwe Kunstbreien.
En ik plaats ook een heel mooi boek over Kantbreien in m’n shop. Daar komt dat woord “Breivaardigheid” vandaan.

Na twee boeiende studiedagen met een kerstpakket achterop de fiets door het schemerdonker naar huis fietsen: dat mocht ik gister meemaken en dat zijn van die momenten waar ik volop van geniet. En dan thuiskomen met zo’n pakket maar het nog even laten staan. Eerst eten, dan kopje koffie en dan dat pakket openmaken: top-momentje! Op het werk van m’n man zijn ze allang overgegaan op ‘bonnen’ en dat is lang zo leuk niet. De laatste keer dat hij zo’n echt verrassingspakket kreeg met een fles wijn, chocolaatjes en luxe toastjes is al weer tien jaar geleden. Uit dat pakket bewaarde ik de koker waar de wijnfles in zat. Die vond ik zo grappig: een sneeuwpop met een gebreide muts en dasje. Later zag ik deze koker vaak terug op rommelmarkten en kennelijk zat die sneeuwpop in heel veel pakketten. Achteraf had ik al die kokers wel willen kopen, maar toen dacht ik daar niet aan.
Nu zit er in mijn pakket weer iets met breien, want dat is nu nog hipper dan toen. De servetten zijn bedrukt met een breiprint en ook een plaid van fleece-stof heeft zo’n print van breisteken.
Na die studiedagen is het nu voor mij tijd om weer over te schakelen naar hoe ik straks de tafel ga dekken en waar ik die servetten bij nodig heb. Eens even denken….

Poppetjes hebben het makkelijk: die hoeven alleen maar te liggen waar de poppemoeder ze neerlegt. Maar echte moeders moeten nog even wat werk verzetten voordat ze weer klaar zijn om visite te ontvangen. Dit schattige popje werd door m’n handwerkvriendin gemaakt: ze had een hele mand vol. Ik vroeg me af of het leuk zou zijn om ze op m’n shop te zetten, maar aarzelde. Wat vinden jullie: dit zijn toch een pracht-popjes?
Nu hebben we het net rond met mailtjes en telefoontjes dat m’n familie over een paar dagen bij ons komt kerst-vieren. Elk jaar een wisselend gezelschap omdat de helft van de familie altijd in het buitenland is. Maar dit jaar is er ook wat buitenlandse familie die voor de kerst naar Nederland komt. En dan kan ik eindelijk dit popje geven aan een klein meisje van één jaar oud. Daar verheug ik me op! Maar eerst moet ik dus nog even aan het werk voordat ik ook kan uitrusten!
En mochten jullie ook denken dat je veel meer wilt doen dan de tijd toelaat: volg het voorbeeld van dit popje: tussendoor een dutje doen!

Een witte kerst gaat het niet worden! Ik heb een oude foto opgezocht van een oud quiltje. Kerststofjes uit de negentiger jaren met allemaal verschillende restjes rood. Nergens voor nodig om zo zuinig te doen, maar dat doen stofjes-liefhebbers soms.

Voor wie misschien droomde van een witte kerst: we zullen het met plaatjes van vorige jaren moeten doen, want: een witte kerst gaat het niet worden!

Deze borduurwerken zijn precies even groot, maar de lijst maakt nogal een verschil in hoe je ertegenaan kijkt.De stoere zeemannen (die vroeger veelvuldig geborduurd zijn) zeilden weg over alle wereldzeeën en kwamen met hun boten en bootjes in verre wereldhavens. Eén zo’n geborduurde zeeman kwam helemaal in Reykjavik terecht en daar stond hij in een winkel en was voor veel geld te koop. Dat hoorde ik van iemand die mij gister mailde en blij was dat ze ook dichter bij huis zo’n geborduurde zeeman kon kopen. Ik heb de pijproker daarom bevrijd uit zijn eikenhouten lijst en het borduurwerk naar haar opgestuurd. En dat vond ik ook heel leuk om te doen. Sommige borduurwerken staan al wat langer op m’n shop (en dan is het leuk als er een bestelling voor is) en andere produkten staan er maar een paar uur op (zoals het kleine stoplapje van gister, wat gelijk werd besteld).

Voordat ik de zeeman bevrijdde uit zijn eikenhout (dat is natuurlijk ook echt nìks geweest voor zo’n vrijbuiter, om altijd maar opgesloten te zitten in die zware lijst), maakte ik nog even deze foto. Want ik heb nèt weer een nieuwe geborduurde zeeman met pijp en die plaats ik in m’n shop. Deze schipper wil ook graag overvaren naar iemand die hem graag wil zien op een tas of kussen!

Naderende kerst heeft effect op spulletjes die tevoorschijn komen. Ik wordt er soms een beetje kierewiet van van al dat rondslingerende spul. Hebben jullie ook overal wat liggen of hangt alles netjes op een prikbord of in een prikboom?
Temidden van deze uitstalling heb ik een klein schatje neergelegd: een oud stoplapje. In minder drukke tijden zou ik nog eens kunnen vertellen waarom stoplappen nu weer zo aantrekkelijk zijn (ze zijn gewoon in de mode!), maar ik neem maar even aan dat de helft van mijn lezers wel weet wat stoplappen zijn. En de andere helft denkt misschien gewoon: wat een gek lapje! Ach nou ja, dat is het ook wel. Een oud oefenlapje. Ik plaats dit stoplapje in m’n shopje en dan heb ik eindelijk ook eens een stoplapje te koop. Nu nog een stop op m’n woordenstroom. Want dan kan ik weer verder met opruimen: nog genoeg te doen!

Op 21-12 is het de kortste dag van het jaar. Het is uitzonderlijk warm voor december en ik ben alweer aan het Speuren naar Speenkruid. Dat doe ik meestal pas nà kerst en ik vind het ook wel gek dat ik nu alweer aan het kijken ben in de Bermen of er al wat Bloeit. Maar het gaat gewoon vanzelf.

Om half 5 ging de zon onder en werd het alweer donker. Ziezo: de korste dag zit erop. Vanaf nu worden de dagen weer langer. En dat is een vrolijke gedachte die bij dit gekleurde en gehaakte bloempotje past.

Soms vind ik geborduurde placemats of tafelkleden veel te mooi om te gebruiken. Stel je voor dat er een vlek op komt, dan is het borduurwerk in één keer niet zo mooi meer. Ik heb me vaak verbaasd over foto’s in tijdschriften waar prachtig uitgevoerd handwerk wordt gecombineerd met schaaltjes oliebollen of borden met rood fruit of kommetjes met jus. Het wordt dan allemaal héél mooi neergezet zodat er foto’s kunnen worden gemaakt waarop het borduurwerk tussen de gerechten schittert. In handwerktijdschriften is het ook wel begrijpelijk dat het borduurwerk voor een tafelkleed zo aantrekkelijk mogelijk wordt gepresenteerd maar toch vind ik het niet altijd logisch. Je stopt tientallen uren in een handwerk en als je even knoeit met het eten loop je kans dat de vlek van die ene seconde meer aandacht trekt dan het borduurwerk van al die uren. Sommige tafelkleden kunnen wel tegen een warme wasbeurt, maar ik denk dat dit geborduurde servet beter niet bedekt kan worden met een etensbord. Lijkt me beter om als decoratie ergens neer te leggen. Het is nieuw gemaakt en het is mooi! Opvliegende fazanten. Misschien vliegen ze wel expres op, omdat ze niet òp het bord willen liggen….

Alle geleerdheid begint met het alfabet. Niet het Nederlandse alfabet maar het Griekse. Alfa Bèta Gamma. Ik wou dat ik daar ook een merklap of een patroon van had! Of zouden de Grieken niet zulke merklappen hebben gemaakt zoals wij nu al een paar eeuwen doen?
Het Griekse Alfabet is in de negende eeuw voor Christus ontstaan en heeft de grondslag gevormd voor heel wat latere alfabetten, zoals het Koptische, Cyrillische en het Latijnse alfabet. Het Griekse alfabet heeft een belangrijke ontwikkeling in gang gezet, namelijk het gebruik van klinkers. Oudere schriften zoals het Egyptisch en Hebreeuws kenden alleen maar medeklinkers. In deze oude talen was dat geen probleem, omdat woorden die in deze talen slechts één klinker verschillen meestal een gelijke betekenis hebben. Maar bij de Indo-Europese talen bestonden of ontstonden veel woorden die op elkaar lijken, met slechts een klein of zelfs helemaal geen klinkerverschil, maar die een totaal andere betekenis hebben. Daarom vervingen de Grieken enkele onnodige medeklinkers door klinkers en daarmee voerden ze dus in feite deze klinkers in in het alfabet.

En er is nog veel meer te leren en te weten over alfabetten en strukturen van taal. Ook over de ontwikkeling van taal. Dat is interessant en zinvol want dan kun je oude geschriften uit vroegere eeuwen beter lezen. En beter begrijpen waarom iets werd geschreven en wat de preciese betekenis ervan was. Eerst naar school gaan en het Nederlandse alfabet leren dus. En als de middelbare school is afgerond kun je naar de universiteit gaan. En als je dan nog verder wilt studeren, dan kun je gaan promoveren. Een lange weg! Ik was gister uitgenodigd om bij de promotie-receptie te zijn van iemand die het Grieks zo grondig beheerst dat ze erop kon promoveren, na lange jaren van studie en onderzoek. Ik voelde me bevoorrecht om haar te feliciteren en ben onder de indruk van al die kennis en kundigheid. Wat waardevol als mensen zoveel jaren studie ervoor over hebben om door te dringen in de basis van onze beschaving.

We zitten in de weken waarin er van alles gebeurt. Afspraken die we nog willen nakomen, spullen die we nog willen wegbrengen of ophalen. Feestjes en Festiviteiten. We zijn bezig met Dagen en Dingen. Het zijn leuke weken maar soms ook drukke weken. Ik merk dat ik niet alles (meer) kan doen wat ik me had voorgenomen en merk ook dat ik steeds meer ga denken: “Laat maar. Komt volgend jaar wel weer.” Want als ik dat Nìet doe, dan kan ik ook niet meer genieten van het Nu.

Dus probeer ik op elke dag wel de mooie dingen te zien, en soms rijd ik graag een eindje om om iets moois te zien. Dit kasteel bijvoorbeeld. Het is kasteel Staverden en een paar dagen geleden had ik daar de auto geparkeerd om even te wandelen. Slechte timing, want de bladblazers waren aan het werk. Maar toch ook mooi genoeg om daar even te zijn en te genieten van een plekje waar je (midden in het bos) even buiten het gewone gebeuren bent. Ik maakte een foto van de witte pauwen en m’n gedachten waren alweer bezig met wat ik met die foto’s wilde doen. Ik wil namelijk nog zo’n oud-hollands motief borduren met pauwen. Of wacht eens: dat deed ik al, maar waar is dat borduurwerkje nu gebleven? En wéér moet ik tot de conclusie komen: “Laat maar, komt volgend jaar wel weer.”

Dit prachtige witte kleedje: ook een later-meer-foto. De foto’s maakte ik al, ook van nog andere kanten kleedjes, maar ze komen pas later op m’n shop. Tòch even laten zien hoe mooi het is:

Op de San-Blas-eilanden langs de noordoostkust van Panama wonen de Cuna-Indianen. De vrouwen van deze stam dragen nog altijd de traditionele bloezes die mola’s genoemd worden. Deze mola’s zijn versierd met veelkleurige applicaties: wonderlijke beesten, bloemen, planten. Deze worden op een bijzondere manier gemaakt. De techniek is eigenlijk eenvoudig: drie of meer lagen stof worden op elkaar gelegd, en uit de verschillende lagen worden stukjes geknopt zodat op het laatst alle verschillende kleuren stof in het motief naar voren komen.

Dit mooie kleedje in de Cuna-techniek is een paar jaar mijn lievelings-kleedje geweest in de kersttijd. Maar nu mag het door naar iemand anders die dit ook mooi vindt. Dit soort kleedjes worden vaak ook gewoon ‘Mola’s’ genoemd.

Is iemand nog op zoek naar een oude Italiaanse handwerkencyclopedie? Al die technieken van open naaiwerk, witborduurwerk, kantbreien en filet-haakwerk die in Nederland tot in de finesses werden beoefend, waren ook in andere landen bekend. Vooral in Italië werd al eeuwenlang op hoog nivo naaldkunst beoefend. In een oude handwerkencyclopedie staan al die technieken in beschreven. Makkelijk voor als je Italiaans kent, maar ook aantrekkelijk voor wie alleen naar de mooie afbeeldingen wil kijken. Trouwens: de foto’s van hoe een bepaalde techniek werd gedaan zijn ook best wel bruikbaar.

Op de foto laat ik het opengeslagen boek zien op een pagina waar een vierkant kunstbreiwerk is afgebeeld. Iemand wilde een boekje bestellen wat ik in m’n shop heb over kunstbreien, maar ze vroeg of daar ook vierkante breisels instaan. Ik moet haar nog antwoorden dat dat niet het geval is (de meeste kunstbreiwerken zijn rond of ovaal), maar nu vond ik gister deze prachtige handwerk-encyclopedie. (Nergens anders in Nederland te koop!) Ik ging gelijk even kijken of er ook een kunstig gebreid vierkant kleedje instaat en dat is zo. Vroeger konden ze toch echt werkelijk van alles op het gebied van naaldkunst. Je valt van de ene verbazing in de andere als je zo’n boek doorbladert. Ik heb wel tien foto’s gemaakt van pagina’s van dit boek en die plaats ik bij de galerij bij dit boek in m’n shop. Zodat jullie je ook even kunnen verbazen over al dat moois.

In de kersttijd haal ik mijn rode geborduurde randen weer tevoorschijn en meestal borduur ik er nog weer iets bij.

Dit kleedje kocht ik vandaag. Ik ben er heel blij mee en wil het even showen. Niet voor de verkoop, want ik vind het zelf veel te mooi. Het is gemaakt in kelim-steek en dat kom je niet zo vaak tegen. En de kleuren: die zijn subliem!

Met de feestdagen willen we graag goed voor de dag komen. “Goede sier” maken met ons huis, ons eten en onszelf. Dat laatste is makkelijk: gewoon een zwart jurkje en daar dan een paar goed-gekozen kettingen en armbanden bij. Makkelijk gezegd, maar niet makkelijk gedaan, want velen vond ons voelen zich helemaal niet happy in een ‘simpel zwart jurkje’. Maar wat we ook aantrekken: een versiering hoort er wel bij! En die kun je ook zelf maken!

Ik heb tien oude boekjes en die laten zien hoe dat in 1963 en in 1994 ging: kralen rijgen op allerlei manieren! In één van deze boekjes staat een voorwoord dat kralen rijgen al zo oud is als de wereld en dat de mens altijd al zichzelf heeft versierd. Daar zijn voldoende opgravingen en afbeeldingen van gevonden. In de tijd van deze boekjes was er een enorme opleving van de kettingen-mode en vooral de boekjes van Pien Lemstra droegen daaraan bij. Ze schreef toen ook al dat er weer allerlei kralen-winkels waren waar je heel veel moois kon kopen en wilde in haar boekjes laten zien hoe je daar dan een mooi sieraad van maakt. En nu is kralenrijgen ook weer leuk om te doen en staan deze boekjes in m’n shop. Ik had vroeger als kind glanzende plastik kralen waar ik dol op was en nu de kindertijd al een eindje achter me ligt vind ik het mooi om te weten: een mens is nooit te oud om kralen te rijgen! Dan kun je ‘goede sier’ maken met een eigen ketting!

Hebben jullie ook van die kerstversieringen die elk jaar weer tevoorschijn komen? Ongeacht de nieuwe kerstmode: dat ene speciale ding met herinneringen moet erbij! Dat heb ik met deze kerstkrans. Het was hip in de negentiger jaren om van voeringstof kleine lapjes te knippen met de kartelschaar. En die lapjes kon je met de achterkant van een haaknaald in een bol of krans van styropur prikken. Wat was dat leuk om met kleine kinderen te doen! Ik had aan alle naaiende vrouwen in m’n omgeving om resten voeringsstof gevraagd en ik had een heel stel vriendinnetjes van m’n dochter uitgenodigd en samen zaten ze rond de tafel lapjes te knippen en te prikken. En toen ze vertrokken waren en de drukte weer voorbij was, had ik zo’n zin om voor mezelf ook nog zo’n project te doen en dat werd deze krans. Dat was nog te moeilijk voor de zeven-jarige vriendinnetjes geweest, en ik was er ook stiekem wel blij om dat ze die voor mij hadden laten liggen.

De eerste kerstkaarten zijn ook weer op de mat gevallen: dank! Deze van m’n handwerkvriendin. Met ook zo’n mooi rood strikje. Knutselen en uitwisselen met vriendinnen: leuk als je nog zeven bent, en ook nog steeds leuk nu we ‘groot’ zijn!

Update: na dit blogje vond ik nog een boekje waarin deze prik-kunst van lapjes op piepschuim staat beschreven. Het boekje werd geschreven door Marianne Perlot, die in de negentiger jaren het éne na het andere boekje schreef op knutselgebied en daarmee behoorlijk bekend werd. Het boekje waar onderstaande afbeelding uitkomt heet: Interieurdecoraties. Oók zo’n  krans in kerstkleuren!

Deze prachtige kaarten rechtstreeks uit Spakenburg hebben een verhaal. En dat ga ik in dit blogje vertellen!

Ik had gister zin en tijd om nog eens in het oude vissersstadje te zijn. Eerst  nam ik een foto van de haven , waar de boten onder dekzeil een winterse indruk maken. Ik stond daar precies op dezelfde plek als anderhalf jaar geleden, toen ik daar een rood-wit-blauwe quilt fotografeerde op 5 mei. Maar nu regende het en wilde ik gauw naar het museum.

De Spakenburgse ondermuts stond recent in de belangstelling in handwerkland en in het museum kon ik er heel veel bewonderen. Allereerst op de muur. Daar was een levensgrote foto geplaatst op de muur achter een vissersbootje zodat je als bezoeker haast ìn het tafereel gezogen werd. Knap gedaan. Maar ‘tafereel’ is niet het goede woord. Dit is ècht! Zò stonden de vissersvrouwen op de uitkijk te wachten op de mannen. Wat een spanning vaak, wat een ontberingen. Wàt een geschiedenis!

En er was ook een vitrine waarin een groot aantal verschillende mutsjes waren tentoongesteld. Ik wist niet dat er zoveel verschillende waren, maar ik leerde dat elke vrouw haar eigen patronen verzon en variëerde. Eén van deze patronen is nu gepubliceerd in het tijdschrift Handwerken zonder Grenzen. Recent kreeg ik een extra exemplaar van dit nummer (HzG nr. 191) en dat plaats ik nu in m’n shop. Voor een liefhebber die graag de reportage over de Spakenburgse mutsjes wil nalezen.
Ik merkte dat het patroon wat hierin is gepubliceerd hetzelfde is als een gratis patroon wat in de tentoonstelling “Aan de hand van de maakster” in Enkhuizen lag. Daar heb ik ook een extra patroon van (voor in m’n shop).

In de museumwinkel hoorde ik dat het zeer fijne haakwerk meerdere behandelingen krijgt met stijfsel en strijksel waardoor de mutsjes de karakteristieke kartonachtige uitstraling krijgen. Er waren ook een paar oude mutsjes te koop, en het leek me wel erg leuk om er weer één in m’n shop te hebben. Ik vind het zelf ook leuk om zo’n oud en authentiek mutsje weer even in huis te hebben!
En nog meer: er waren ook kaarten met te koop met Spakenburgs haakwerk. Niet oud-en-authentiek maar nieuw-en-authentiek dus. Deze worden door oudere Spakenburgse vrouwen gemaakt volgens de eigen waardevolle patronen en technieken. Ik kocht drie van deze kunstwerken en ben benieuwd of er belangstelling voor is. Ze zijn echt héél erg mooi!

Het handwerk op de blauwe kaarten kan ook heel goed op een donkerblauwe of zwarte ondergrond genaaid worden om er een kussentje van te maken.

Als je de tafel feestelijk wilt dekken, dan is een geborduurd tafelkleedje een goed idee. Vorige week plaatste ik wat geborduurde tafelkleedjes in m’n shop, met het oog op de naderende feestdagen, maar ik was vergeten dat ik deze foto in de zomer al eerder had gemaakt. Ik wilde toen eens proberen om de feestelijkheid van dit geborduurde kleedje te benadrukken zònder gelijk al m’n serviesgoed uit de kast te halen. Geslaagd?

En deze kleedjes-foto kwam ik nu ook weer tegen. Ik ga ’s zomers wel eens blauwe bessen plukken bij een kwekerij en na afloop dan nog even bijkomen met een kopje koffie uit de thermoskan. Klapstoeltjes uit de auto, opklaptafeltje, kopje koffie….. èn een kleedje! Met zo’n kleedje is een picknick gelijk nòg feestelijker!

En dan nu deze nieuwe foto van een geborduurd kleedje met open naaiwerk wat ik vandaag ook nog in m’n shop wilde plaatsen. Opnieuw een poging om de feestelijkheid van zo’n kleedje te laten zien zònder alvast de tafel te hoeven dekken. Deze mooie kaart kocht ik van een kaarten-kunstenares (daar zijn er heel wat van in Nederland!) en doe ik zo op de post. Voor een lief echtpaar dat een huwelijks-jubileum viert. Zo vlak voor de kerst zijn er ook nog altijd allerlei andere feestdagen te vieren en dan is zo’n neutrale tekst met ‘fijne feestdagen’ wel handig. Al die krullen en kralen benadrukken de feestelijkheid van gebeurtenissen. En mijn gedachte in dit blogje was: Die oude kleedjes zijn heel erg leuk om de tafel mooi mee te dekken (hoewel ik daar nu nog geen zin in had), maar ze zijn ook het hele jaar leuk! Neem ze vooral mee naar buiten!

Trouwens: ik heb vanmorgen twee uur in de tuin gewerkt en ik had bìjna ook een kleedje over de tuintafel gedaan om daar een kopje koffie te drinken. Zò warm was het vandaag in december!

Op één van de snelwegen in het midden van het land is een afslag “Bunschoten-Spakenburg” en als je die neemt ben je na een paar kilometer al in het oude vissersplaatsje aan de vroegere Zuiderzee. Ik had me al zo vaak voorgenomen dat ik nog een keer op een rustig momentje naar het museum daar wilde, en vandaag deed ik dat. Spakenburg-bij-motregen: niet zo voor de hand liggend om daar op zo’n miezerige dag rond te lopen maar het was best leuk. En het deed me denken aan de voorkant van één van m’n klederdracht-boeken: daar staat een vrouw in Spakenburger klederdracht voorop mèt een plu! (Dit boek is geschreven door Constance Nieuwhoff en zij is dezelfde die ook het boek over klederdrachten in de Ariadne-reeks schreef).

Elke vrijdag staat bij ons in het winkelcentrum een viskraam van waaruit twee moderne vrouwen uit Spakenburg hun lekkerbekjes verkopen. Vaak ga ik op vrijdag even een praatje met hen maken, terwijl mijn bestelde kabeljouw in het vet ligt. Volgende keer kan ik tegen ze zeggen: Jullie komen elke week bij ons, nu ben ik ook een keer bij jùllie geweest! Heerlijke vis komt daar altijd vandaan en het museum liet zien hoe dat vroeger toeging.

Maar ik kwam eigenlijk niet voor de vis naar Spakenburg, maar voor de klederdracht. Ik wilde nog eens rondlopen daar en kijken naar die karakteristieke kleding. En het was leuk om daar nu een rustig uur voor te hebben, zonder drommen toeristen. Alleen maar één cameraploeg die daar ook rondliep en foto’s maakte van een heel gezin dat in de bedstee mocht kruipen om te poseren. Voor de rest heerlijk rustig. Morgen nog wat meer foto’s van dit fotogenieke plekje.

Mijn jongste zus was jarig vandaag en ik ging naar haar toe. Mijn moeder (die iets te oud is om zo’n eind in de auto te zitten) had gevraagd of ik bloemen wilde kopen namens haar en dat deed ik. En nadat die in een vaas waren gezet kwam de post en bracht een kaart van mijn oudste zus. Wat een leuke naaimachine-kaart! Achterop had ze geschreven dat dit plaatje zo’n mooie herinnering is aan hoe onze moeder vroeger kleren voor ons naaide. En zo haalden we als zussen op deze verjaardag nog weer wat herinneringen op.

En die herinneringen sluiten helemaal aan bij wat mijn schoonzus me pas liet zien. Ze had een oud patroon gevonden van een jurkje wat haar moeder in 1963 had besteld. In de envelop zat ook een foto van haar als klein meisje waarop ze het jurkje aan heeft. En aan de hand van het poststempel op die oude envelop en de datum van de vakantie waarop ze het jurkje droeg, kon ze het terugrekenen: tussen de bestelling van dat patroon en de dag waarop de foto werd gemaakt zaten maar een paar dagen. Ineens wordt het dan duidelijk: de moeder zag de vakantie naderen, het was mooi weer, en ze wilde voor haar kleine meisje nog even een mooi zomerjurkje naaien. Wat lief!

Al die herinneringen komen boven bij die naaimachine-kaart van Husqvarna. Mijn moeder had vroeger een Singer en daar heeft zo zo enorm veel mee genaaid. En al die andere moeders in de zestiger en zeventiger jaren hadden ook naaimachines, en maakten jurkjes en rokjes en broekjes en bloesjes voor hun kinderen. Wat een enorme liefde en toewijding sprak er uit al die nijverheid!
M’n schoonzus bewaart en koestert die envelop met dat patroon en die foto. En m’n zus bewaart haar kaart. Maar het is ook leuk als we  onze moeders (als het nog kan) ook eens zo’n bos rozen geven voor al die lieve jurkjes die ze voor ons naaiden. Ik ga het doen, zodra ik weer bij mijn moeder op bezoek ga. En als ik dan ook nog ergens zo’n mooie naaimachine-kaart vind, dan doe ik die erbij en schrijf ik er achterop: Bedankt mam!

Bij de supermarkt kocht ik een eenvoudige cyclaam en die paste mooi op de foto bij een ouderwets handwerkboek. In ons idee is de cyclaam ook een plantje wat in de vorige eeuw thuishoort. Maar dat had ik mis, want de cyclaam was al in de oudheid bekend, met name om zijn geneeskrachtige eigenschappen. Het is o.a. een krachtig laxeermiddel en dat wisten ze toen al. Op de Griekse eilanden wordt de cyclaam vooral gevonden in de nabijheid van kloosters en dat duidt erop dat monniken die plantjes daar neerzetten en dat zullen ze vast ook niet voor niks hebben gedaan. Later, in de 16e eeuw, kwam de cyclaam naar Europa, want koningin Elisabeth vond het een mooie plant en wilde hem graag in haar botanische tuinen. Vlaamse schilders ontdekten de plant ook en zagen er een mooi symbool in om Maria’s bloedende hart mee uit te beelden.

Daarna kwamen er weer een paar eeuwen dat de cyclaam in vergeteldheid raakte, maar in de tijd dat onze moeders overal planten neerzetten, was de cyclaam populair. Een echte kamerplant uit de vorige eeuw dus. En daarom vond ik hem leuk naast die grote Handwerkencyclopedie uit de vorige eeuw.
En nu kun je deze plant gewoon bij de supermarkt kopen. Mijn plantje was na de foto bij het handwerkboek al bijna uitgebloeid, maar m’n man zei: “Heb je nog boodschappen nodig? Want ik wil er ook nog één halen.” Hij had zin om een opstelling te maken van z’n foto-apparatuur om een close-up te maken. Met deze foto’s  als resultaat.

Het woord cyclaam is afgeleid van het Griekse κυκλος, wat cirkel of schietschijf betekent. De plant wordt vaak cyclamen genoemd doordat men dacht dat dit een goede meervoud-vorm was.
Een plant met ronde bladen die op een schietschijf lijken en krachtige roze bloemen: wat een leuke plant! Ondanks die schietschijf-vergelijking kan het plantje behoorlijk oud worden en dat is dan wel een bemoediging. Ik hou van de cyclaam! (Ik bedoel: ik voel me soms ook wel eens een schietschijf….)
Mijn geborduurde cyclaam heb ik ook al heel lang en vandaag is het tijd voor een plaatsje in mijn shop. Voor wie een roze cyclaam wil die ook heel lang goed blijft! Het is een prachtig exemplaar!

Gehaakte gordijntjes! We haakten volop valletjes (halve gordijntjes op ooghoogte) en raambedekkingen en randjes in de zeventiger en tachtiger jaren. Bijna elk handwerktijdschrift had in die tijd patronen voor dit soort filet-haakwerk en de Durableboekjes werden zeer bekend en geliefd vanwege al hun haakpatronen. Het leukst stonden die gordijntjes voor ramen van boerderijtjes of van huizen met een landelijke uitstraling, maar ook voor de ramen van moderne huizen zag je ze hangen. En wat waren ze leuk!
Het afgelopen jaar had ik flink wat Durable boekjes kunnen vinden (soms één oud beduimeld exemplaar en soms vier tegelijk) en telkens waren ze snel weer verkocht als ze eenmaal op m’n shop stonden. En ik verstuurde ze ook naar Canada, waar óók nog dames wonen met goede herinneringen aan deze Hollandse huizen-versiering. Soms schreef iemand er wat bij waarom ze blij was dat een boekje had gevonden, en opvallend vaak las ik dat iemand ook zo’n gordijntje voor de buurvrouw wilde haken. Staat leuk als twee huizen naast elkaar dan ook dezelfde gordijntjes voor de ramen hebben. En wat lief dat we dat in Nederland soms doen voor de buurvrouw.

Helaas zijn m’n Durable-boekjes alweer een tijdje op (ik blijf wel zoeken naar nieuwe) maar ik heb nu wat anders: kant en klare gordijntjes! Dan moet het natuurlijk wel net passen. Maar je kunt ze natuurlijk ook gewoon als kleedje (in de kersttijd) gebruiken. Vooral die vier rechte gordijntjes zijn daar wel geschikt voor. Het patroontje van deze vier heb ik vroeger ook gebruikt en het leek moeilijk maar was het niet. Ik woon nu in een modern huis en ik vind dat gordijntjes daar niet echt bij passen. Maar als ik in een boerderijtje woonde, zou ik zò weer gordijntjes willen haken.

M’n schoonzus heeft als hobby tassen maken en gisteravond liet ze me er weer eentje zien: zowel tas als applicatie heeft ze zelf bedacht. Ik mocht er een foto van nemen en ook het bijbehorende verhaal vertellen: de knopen komen uit de knopendoos van haar overleden moeder. Wat een leuk idee om die knopen op deze manier te verwerken! Dat was dus nòg een manier waarop we gister als familie met iets uit het verleden bezig waren. Ik blogde vanmorgen over een familie-bijeenkomst (de eerste keer na een overlijden) en daarop kreeg ik als reactie een gedicht toegestuurd van een bloglezeres. Een mooi gedicht en waarschijnlijk spreekt het ook anderen aan. En ook een wijs gedicht, dus het past bij deze uilen-tas. Het gedichtje is geschreven door Virginia Moore en brengt onder woorden hoe kostbaar familie-banden zijn, die door de jaren heen gevormd zijn. Lange jaren van met elkaar vreugde en verdriet beleven hebben een ‘precious’ band geweven. Een band om te koesteren.

Family ties are precious things,      
Woven through the years,
Of memories of togetherness,
Of laughter, love and tears.

Family ties are cherished things,
Forged in childhood days,
By love of parents, deep and true,
And sweet familiar ways.

Family ties are treasured things,
And far though we may roam,
The tender bonds with those we love,
Still pull our hearts toward home.

PS Nog een andere tas van m’n schoonzus. Ze was laatst bij ons en ik dacht: Oh, jammer dat ze dit keer geen zelfgemaakte tas bij zich heeft. Misgedacht: deze was wèl zelfgemaakt! Ik liet haar nog een leuk boekje zien over “Tassen en accessoires” maar dat liet ze staan wegens genoeg inspiratie. Dit soort prachtige tassen maakt ze op een tassen-cursus.

Jarenlang vierden we kerst met elkaar: m’n schoonouders, hun vier kinderen met partners en nog een paar kleinkinderen. Maar de ouders werden oud en dit jaar overleed ook de moeder. We maken het allemaal mee: wij en iedereen. Je begraaft een moeder of vader en daarna probeer je de draad van het leven weer op te pakken. Soms lukt dat snel en soms duurt het wat langer en iedereen volgt z’n eigen tempo. En ongeacht dat tempo gaat het jaar gewoon verder en op een gegeven moment komen de kerstdagen weer in zicht. Wat doen we nu? Weer opnieuw samen kerst vieren, maar nu zonder die oudste generatie? Daar had de familie dit keer niet zoveel zin in, maar ze verzonnen iets anders. M’n schoonzussen organiseerden een december-maaltijd waarbij ze alle gerechten-van-vroeger gingen klaarmaken. Back to the seventies! Ze kookten precies hetzelfde als hun moeder vroeger deed en dat was één groot eerbetoon aan al die goede zorgen van vroeger. Eigengetrokken kippensoep vooraf. Dan een grote pan aardappels, rode kool, stooflapjes (vijf uur gesudderd) met stoofpeertjes en appelmoes. En tenslotte een toetjesbuffet. Alle toetjes die ze zich van vroeger herinnerden kwamen op tafel. De flaflips in de ouderwetse glazen, de griesmeel (zonder klonten), krentjebrei (of watergruwel) en vooral: Saroma! Wat een mierzoet spul was dat toch eigenlijk!

Met al die toetjes hadden we meer dan genoeg om over te praten en wat was het leuk om zo samen herinneringen op te halen. Ook de partners die later in de familie kwamen hebben herinneringen aan moeders die Saroma maakten, en aan Monchoutaart (die niet in de oven hoefde). En Klopklop? Dat kenden we ook nog.

Voorafgaand aan de familiemaaltijd gingen we nog even wandelen in het bos. We gingen wat vroeger van huis om eens een kijkje te nemen op de Utrechtse Heuvelrug want daar reden we nu toch langs. Na urenlange regen was het bos lekker drassig en zompig en er waren wegversperringen waar je niet verder kon. Net als in het echte leven: wegversperringen en afgesloten wegen. Het is soms moeilijk om weer verder te gaan. Maar het helpt als je elkaar kunt vasthouden en bemoedigen en kunt blijven ontmoeten.

En om jullie te groeten dacht ik: dan ga ik zelf ook maar eens op de foto. Dat granny-dasje had ik vlak voor vertrek even van de kapstok gejoept en het was het enige wat ik bij me had op de wandeling. Geen fototoestel (deze foto’s maakte DH), maar gewoon me lekker vrij voelen. En je ècht vrij voelen: dat is soms best moeilijk…

Welk kussentje laat ik vandaag eens zien voor de zondag? Of misschien waren het er gister al wel genoeg. Ik heb geen nieuwe kussen-foto klaarliggen en zocht naar een oude. Zomaar ‘midden in de winter’ een vrolijke zomerfoto. Hoewel: vrolijk? Zal het wel zo ‘vrolijk’ zijn geweest om in dit soort oude huisjes te wonen? We krijgen nu weer ‘midden in de winter’ folders thuis met foto’s van nog veel armoediger huisjes, en van oude vrouwtjes in verre landen die met een hoofddoek om hun hoofd geknoopt proberen nog wat brandhout bij elkaar te scharrelen om straks een vuurtje te kunnen stoken. Goed getimed, die folders: terwijl wij ons klaarmaken voor een luxe kerst, worden we geconfronteerd met verdrietige foto’s die schrijnende situaties illustreren. Altijd goed om onze eigen (bevoorrechte) positie te beseffen.

Dus zomaar ‘midden in de winter’ deze foto van mijn vrolijke oude kussen. Ik nam het mee afgelopen zomer naar het Zuiderzeemuseum en legde het daar even over een wasrek. Maar vandaag heb ik geen zin in wassen, en ook niet in nadenken over moeilijke dingen. We hebben een familie-feestje en ik ga me mooi aankleden en laat m’n blog voor wat het is. Kussentje-voor-de-zondag: even uitrusten en aan wat anders denken.
De lucht is weer schoongeveegd na de storm, de hemel is blauw en we trekken er op uit.
Ik wens jullie ook een goede zondag! (hoewel ik besef dat het leven heus niet altijd makkelijk is.)

Het allermooiste handwerkboek wat ik heb is het boek van Mary Norden over Etnische motieven in Tapisserie. Ik hou van kleuren en strepen en geometrische motieven en ik heb gemerkt in de loop der jaren: de àllersterkste en mooiste motieven zijn de patronen die al honderden of duizenden jaren oud zijn en die volken en groepen in hun eigen culturen in duizendvoud hebben gebruikt en geperfectioneerd. Die motieven zijn zò krachtig! Lang geleden maakte ik mijn kussen met “Kaukasisch medaillon” (links op de foto), maar ik gebruikte nog veel meer patronen uit mijn lievelingsboek. Ik heb het ongeveer honderd keer doorgebladerd en dat schreef ik pas ook al (in het blogje “Vleugels boven de Andes“). Deze week ging ik speciaal naar Deventer om nog een exemplaar van dit bijzondere boek op te halen want het was mijn wens om dit ook een keer op m’n shop te hebben.

En vandaag, op 12-12, bied ik dit mooie boek Etnische motieven in Tapisserie te koop aan. Voor 12 euro.
Ik heb m’n liefde voor buitenlands handwerk mede aan mijn vader te danken en vandaag is het in onze familie een gedenkdag omdat het zijn verjaardag was. Hij was zo’n uitbundige en karaktervolle man en vandaag denk ik weer met blijdschap terug aan al die bijzondere dingen die hij in z’n leven deed. De verre reizen die hij maakte, de boeken die hij schreef, de bloementuin die hij onderhield. Ik vind het fijn om aan hem terug te denken op 12-12 en ik vind het ook fijn om nu vandaag dit aparte boek onder de aandacht te brengen. Er zijn er niet veel van te koop (ik wou dat ik een hele stapel had) dus als je net zo van etnische motieven houd als ik, dan is dit een mooie kans voor een bijzonder boek.

Overal zie je hertjes! Ik zag ze vroeger al in knipkunst: op dat hele leuke kleine schilderijtje.
Ik zag ze een paar dagen geleden in de beeldentuin in Garderen (waar een kerstmarkt wordt gehouden).
En ik heb een schattig oud kleedje waarop hertjes zijn gedrukt.
Niet nieuw dus, die herten-aandacht.

Het ovale gehaakte kleedje plaats ik in m’n shop en ik moet nodig eens in m’n eigen boeken gaan zoeken hoe dat aparte middenstuk toch is gemaakt. Of herkent iemand van jullie het? Ik heb deze steek nu al vaker gezien en het geeft een mooi effect.

De trend in borduren is dat er op steeds fijner linnen wordt geborduurd. Om dat nog te kunnen met ouder-wordende ogen zijn allerlei loupes en borduurbrillen en daglichtlampen en dat maakt het allemaal wat makkelijker. Zelf ga ik juist de tegenovergestelde kant uit en vind ik het borduren op grof stramien ook leuk (en lekker makkelijk!). Maar het is natuurlijk wèl zo dat hoe fijner het weefsel waar je op borduurt, hoe mooier het resultaat!

Ik heb hier een stapel lappen handwerkwinkel en die plaats ik in m’n shop. Voor wie misschien nog wat kan gebruiken en het leuk vind om dat bij mij te kopen (want het is natuurlijk ook gewoon in handwerkzaken te koop).
Wat ik zelf veel gedaan heb op kleinere resten van dat mooie handwerklinnen: op een mooi stukje borduurde ik één klein motiefje. Dan komt het motief goed uit en het handwerklinnen komt goed tot z’n recht.
Op het blauwe lapje in m’n shop legde ik een kleine gestileerde kandelaar die ik ergens vond. Dat is natuurlijk wel een èrg simpel voorbeeld, maar het geeft toch aan hoe een eenvoudig motief mooi tot z’n recht komt op een mooie ondergrondstof.

Mocht je trouwens nog een goede daglichtlamp willen kopen: Veltrop-shop is een goede winkel hiervoor. Ze zijn inmiddels niet meer de enige die deze lampen verkoopt maar ik dacht dat zij wel de eerste waren die deze fijne lampen ‘voor het daglicht’ brachten.

Vanaf vandaag 12 december is Paleis Het Loo ruim drie weken een Winterpaleis. Net als elk jaar zijn weer de sfeervol gedekte tafels te zien en de traditioneel opgetuigde kerstbomen en de prachtige handgemaakte groenversieringen en bloemstukken. Elke dag van het jaar is het mooi om naar paleis het Loo te gaan, maar tijdens deze winterperiode is het extra mooi. Ik ga meestal elk jaar wel even om die gedekte tafels te zien (deze foto’s zijn gemaakt tijdens de vorige gedekte-tafel-openstelling). Maar dit jaar heb ik extra veel zin om te gaan, want vanaf vandaag staat het Winterpaleis in het teken van Prinses Margriet en haar gezin als laatste bewoners van Paleis Het Loo. Blikvanger is de gedekte tafel van het huwelijksdéjeuner uit 1967, met de trouwjurk en het uniform van de Prinses en de heer Van Vollenhoven, opgesteld in de Audiëntiezaal.

Juist deze week kreeg ik paar keer een mailtje van iemand die ook Margriet heet en dan krijg ik vanzelf plannetjes: kan ik niet alle Margrieten uitnodigen om daar samen een keer heen te gaan? Voor mij is het vlakbij maar voor anderen misschien een flink eind reizen. Plannetjes maken is meestal wel leuk, maar ze werken niet altijd uit.
Hier in de stad hangen sinds gister bijna alle bushokjes vol met posters die deze tentoonstelling aanprijzen en m’n blog is een goede manier om dat ook te doen: wil je ècht mooi gedekte tafels zien dan ben je op het Winterpaleis aan het goede adres!

“Revealing the secrets of how to make the world’s most gorgeous fabric decorations.” Ronkende taal waarmee dit boek zichzelf aanprijst. Ik wil het ook wel even aanprijzen want het is volop versier-tijd. En daar kunnen kwasten (‘tassels’) ook goed bij gebruikt worden. Ik ken ze nog van vroeger, toen m’n grootmoeder zware fluwelen gordijnen bijeenbond met zulke kwasten aan een gedraaid koord. En sindsdien ben ik ze altijd mooi blijven vinden. Een tijdlang waren ze natuurlijk hopeloos ouderwets maar nu zijn ze weer volop aanwezig. In dit boek staan heel mooie foto’s en dan zie je dat het maken van en decoreren met deze kwasten tot grote hoogte is gestegen.

Tja, ik kan niet alle boeken die ik heb uitlichten want dan wordt m’n blog een verkoop-blog en dat lijkt me voor lezers niet erg aantrekkelijk. Ik haal wel af en toe een boek of een paar boeken naar voren en vandaag wou ik daar nog wat over zeggen. In de aanloop naar kerst kom ik nu wel meer tegen waarvan ik denk: even een blogje over maken want vóór kerst is dat zinvoller dan erna. Dus als jullie het tevéél vinden om al die blogjes op één dag te lezen, dan sla je ze toch gewoon over neem ik aan? Niet alles is voor iedereen interessant, dus gewoon wat skippen. Maar ik vind het wel leuk om erover te schrijven, dus ik blog nog even door.

En meestal eindigt zo’n ronkend blogje met een link naar m’n shop. Bijvoorbeeld: Tasselmaking.
Dat vind ik voor mensen die helemaal geen zin hebben om zo’n boek te kopen soms wel wat bezwaarlijk (want dat lijkt zo pusherig), maar ik wil toch ook wel graag de verbinding tussen blog en shop houden. Dus daar lees je hopelijk ook wel overheen?

Overal worden winterfairs gehouden en Deventer is niet de enige (wel de grootste!) die z’n feestje aankondigt met “Dickens-stijl”. Dat betekent dat er tussen de kramen mensen rondlopen die kleding dragen van vroeger en daarmee de nostalgische uitstraling verhogen. Ik hou er wel van en gister had ik zin om een kijkje in Garderen te nemen. Daar werd ik opgewacht door parkeerwachters die mij het derde volle parkeerterrein aanwezen. Waarmee ik wil zeggen: een bezoek aan een winterfair is een leuk uitje voor héél veel mensen en ze komen van heinde en verre voor zo’n kerstmarkt.

Direct na de ingang (waarbij je onder enorm hoge rieten klokken liep) ontmoette ik een wasvrouw en zij bepaalde voor mij de uitstraling van de hele markt. Er was heel veel moois te koop op die markt aan luxe-goederen (zag ik later) maar dat beeld van hoe het nog niet zo lang geleden toeging bleef me de hele markt bij. Sommige van onze oma’s moesten wassen met een wasbord en een zinken teil en het dagelijkse huishouden was hard werken (voor wie geen dienstmeisjes had). Ik vind het wel goed om daar af en toe weer bij stil te staan. Ik deed het ook letterlijk want ik maakte even een praatje met deze lieve meid.
Ik wens iedereen die nog naar kerstmarkten toegaat en vooral alle figuranten die meedoen door zich met-kleding-en-al in de vorige eeuw te verplaatsen hele goede uren toe! Het is leuk om ons te omringen met allerlei luxe decoratie-goederen, maar het is ook zinvol om weer even stil te staan bij het contrast met vroeger.

Wie nog wat nodig heeft om zich ook te verkleden als dienstmeid: Ik plaatste zo’n wit mutsje in m’n shop.
En ook (echt een beetje raar!) 25 paar oude kousen!

De winterfair in Garderen wordt vandaag en morgen ook nog gehouden.
Een andere leuke wintermarkt wordt op 19 en 20 december gehouden in het Openluchtmuseum in Arnhem. Daar is ook Handwerken zonder Grenzen aanwezig en zijn er diverse handwerk-programma’s.

De Hoedemaker, de Kleermaker, De Koperslager: Belangrijke Beroepen uit Vervlogen Verleden.
In de tijd van wintermarkten staan ze weer even in de belangstelling, en mijn blog doet daar aan mee!

We kunnen de Hoedemaker, de Kleermaker en de Koperslager niet alleen uit hun verre verleden voor het voetlicht halen, maar we kunnen ze ook uit hun lastige lijstjes halen.
Als je wilt dat ik dat voor je doe, dan scheelt het een stuk in de portokosten. Dan stop ik het borduurwerkje in een envelop en kan het met één kerstzegel op de post. Leuk om deze tafereeltjes ergens op te naaien of in te verwerken.

Kerstmarkten en Winterfairs: leuk om te bezoeken! Meestal is het erg gezellig met vuurkorven, de juiste muziek (geen muzak graag), sfeervolle decoraties, kramen met oliebollen en gluhwijn, en een hele lading seizoens-artikelen. Publiek kan van kraam naar kraam lopen en de kwaliteit van de aangeboden waren is meestal hoog. Het is al een lange traditie dat de organisatie van dit soort markten en fairs aan een heleboel vrijwilligers vraagt of ze verkleed in negentiende-eeuwse kleding willen rondlopen. Ik vind het zelf altijd erg leuk om dat te zien. Het past gewoon bij de entourage en je waant je even terug in de tijd als je daar een paar uurtjes rondloopt. Wat wel gek is natuurlijk, want zelf hebben we die tijd helemaal niet meegemaakt en kennen we die eeuw alleen uit boeken en plaatjes. En websites! Want ik heb hier zo’n oude jas die past in die Dickens-tijd. Ik vind hem leuk om te laten zien en plaats hem gauw in m’n shop, want wie weet is nog iemand als figurant op zoek naar zo’n jas.

Gister bezocht ik een winterfair in Garderen en daar liepen ook wat van die 21e eeuwse mannen rond die met een oude jas en hoed gelijk een 19e eeuwse uitstraling hadden. Ik vroeg aan een een vriendelijke meneer of ik hem mocht fotograferen want dat illustreert m’n verhaal.
Mocht je belangstelling hebben voor mijn zwarte jas, dan vertel ik je graag nog wat meer over de achtergrond van dit mooie exemplaar.

“So I say thank you for the music” zong Abba al en dat kennen we denk ik allemaal. En niet alleen kènnen: we kùnnen het ook denk ik allemaal zeggen en zingen. Muziek! Superlatieven schieten te kort als het over muziek gaat. Muziek is fantastisch, bijzonder, fenomenaal, heerlijk! En ongeacht onze achtergrond en wereldbeeld: hierover zijn we het denk ik wel met elkaar eens: muziek verrijkt ons leven! Zonder muziek zou het leven een vergissing zijn (zei Friedrich Nietsche).

De kerst-tijd is ook de tijd van de concerten en zangkoren. Er is genoeg om òver te zingen en onze emoties komen tot rust of worden op hoger peil gebracht bij de juiste muziek. Ik ben vorige week al naar een oratorium geweest, compleet met een professioneel (Gelders) orkest in een heuse concertzaal. Het koor had een jaar lang geoefend voor deze uitvoering en het was grandioos. Van zo’n highbrow-happening  kan ik dan nog heel lang nagenieten. Maar ook lowbrow is muziek in de kersttijd fijn: de koortjes in historische kledij op de wintermarkten, het bijzondere geluid van de midwinterhoorns en de accordeonspeler op de kerstmarkt die ik gister tegenkwam. Allemaal mooi en gezellig en verrijkend! Ik vroeg of ik een foto mocht maken van de vrolijke muzikant die ik tegenkwam in Garderen, en dat mocht. Daar wordt je toch blij van?

borduurpatroon uit boekje Musique et mélodies

En ik heb ook een heel mooi boekje met kruissteek-motiefjes die allemaal over muziek gaan. Daar wordt je óók vrolijk van! Als je van muziek èn van borduren houdt, dan heb je 70 pagina’s om uit te kiezen. Gelukkig hoeven we in het echte leven niet te kiezen: muziek maken en zingen kan de hele dag door! Ik heb net voor mezelf ook een vrolijke aria gezongen voordat ik aan dit blogje begon en probeerde de hoogste noten te halen. Dat lukte! (en daar krijg je energie van). Met onze stem of met instrumenten: Wat heeft de mensheid al veel mooie manieren en melodieën bedacht om muziek te maken! Muziek verrijkt het leven!

Boekje: Musique et mélodies
Borduurwerkje Silhouet Pianospelen (om zelf af te maken en de voldoening te hebben dat je met weinig werk toch een leuk borduurwerkje hebt). En Silhouet Vioolspel (als je zelf nog een oud ovaal lijstje hebt of het ergens op wilt naaien).