Borduren in de trein

“Ja maar heel goed dat je dat gezegd hebt.”
“en zijn er nog meerdere….”
“enne, toen zei ze, nou….”
“het is voor een half jaar?”
“…. dat ze zo dik was”
“goed hè? nou!”
“maar ik heb toen ook met die cursus….”

Je kunt er geen touw aan vastknopen! Terwijl je dat wel probeert. Ik zat vorige week een paar uur in een trein en borduurde het bovenste blauwe randje. In een nieuwsbrief had ik iets gezegd over de grens tussen winter en lente. Die stimuleert om oude handwerken af te maken en nieuwe te beginnen. Maar dan moet ik dat zelf ook doen, vond ik, en zo nam ik dit trein-borduurwerkje mee. Al eerder borduurde ik de onderste randjes in de trein. Lekker makkelijk in één kleur. Nu leek het me leuk om nog een paar bloemenrandjes erbij te borduren. Ondertussen luisterde ik naar het gegons om me heen.

“en het is een worsteling hè?”
“ja dat kan ik wel waarderen.”
“maar nu we het nieuwe systeem hebben….”
“hoe ernstig is die vertraging?”
“we zijn er echt heel blij mee!”
“geholpen op een andere manier je cv op te stellen”
“maar het is ook wel gezellig hoor!”

Vóór me zat een jonge vrouw te slapen. Die zei niks. Schuin voor me zat een groepje hippe vijftigers, in strak leren broeken, die bewonderend moesten kijken naar de foto’s op iemands mobiel van de verbouwing van haar keuken. Schuin achter me zaten paar zakenmannen van wie ik telkens alleen maar een paar halve zinnen opving. En recht achter me een paar vrouwen die denk ik een afval-programma bespraken. Ik wilde helemaal niet luisteren, maar dat gaat gewoon vanzelf. Dan vang je een paar woorden op van de reizigers voor je maar gaat de rest van de zin verloren door de woorden van een andere zin die van achter komt.

“zegt ze: rij jij of rij ik?”
“m’n zusje zei: dat moest je niet thuis vertellen hè?”
“was ik eigenlijk nooit trots op”
“we hebben de ervaring dat je op tijd moet beginnen”
“we moesten kosteloos materiaal meenemen”

Intussen borduurde ik verder en probeerde me te concentreren op mijn eigen kosteloze materiaal. Gewoon een oud lapje waarop ik wat randjes borduur. Het is een leuk borduurwerkje om klaar te hebben liggen als je op reis gaat. Inmiddels is het lapje vol, maar ik ga het eerst helemaal afmaken voordat ik het nog eens laat zien. De zinnetjes van reizigers had ik achterop het patroon gekrabbeld. En dat briefje kan ik nu weggooien. Maar nog wel de tip: leuk om ook eens te doen: halve zinnen van mensen om je heen opschrijven. Na een week vraag je je dan nòg meer af: waar gáát dat allemaal over?

“ja wat zal ik ervan zeggen, dat is natuurlijk niet te….”
“tien bijeenkomsten?”
“ik vind wat dat betreft het heel onhandig…”

Op de terugweg wou ik het kunstje nog een keer doen, maar toen was ik moe. Naast me zaten drie studenten. Nee maar: moet je horen wat ik van één van hen opschreef:

“tjonge, die jeugd van tegenwoordig!”

Echt waar!