Als ik nu naar dat kussen kijk, dan denk ik: wat is dáár nou aan de hand? Ik weet echt niet meer hoe het zit, hoe die lijnen lopen. Wat ik wel nog weet, is het plezier om stroken oude herinnerings-stof aan elkaar te naaien. Het waren allemaal lapjes die gebruikt waren voor kinderkleren of lapjes waar herinneringen aan zaten. En van patchwork-boeken had ik nog nooit gehoord. Ik naaide dus gewoon lukraak die stroken aan elkaar en vond het resultaat nog te saai. Dus bedacht ik om de boel overdwars doormidden te knippen en weer aan elkaar te naaien. Een soort seminole-patchwork, maar daar had ik toen nog nooit van gehoord. En toen ik tòch eenmaal bezig was (ik denk dat ik voor die tijd aardig dapper was!) besloot ik er ook nog wat schuine lijnen in te knippen. Het resultaat was een bont kussen wat ik ongeveer twintig jaar geleden maakte.
Zoiets is natuurlijk maar éven leuk. Al gauw ben je erop uitgekeken. En toen ik iets later weer ergens een kussen-vulling voor nodig had, gebruikte ik dit kussen. En ik denk dat het daarna nòg een paar keer zo ging. Het kussen kreeg het ene overtrek na het andere. Nu was m’n dochter aan het opruimen en pelde ze allerlei kussen-overtrekken af en uiteindelijk kwam dit weer tevoorschijn. Ik was het helemaal vergeten! Maar ik vond het toch leuk om het weer eens te zien. En ook om te làten zien!
2 gedachten over “Een oud patchwork kussen”
MARGRIET,HEET DIT NIET LAPPEN OF CRAZY PATCH .HET IS LEUK WERK.HANNIE.
Hallo Hannie, Met crazy patchwork krijg je ook een bont geheel, maar dat is toch niet de techniek die bij dit kussen is gebruikt. Dit is gedaan met eerst repen aan elkaar naaien, vervolgens doorsnijden, en dan iets verschoven weer aan elkaar naaien.